Η Αριστερά του Corbyn: η πολιτική της θέσης και η πολιτική της λογικής—Μέρος 2o

Ακολουθεί το δεύτερο από τα τρία μέρη μετάφρασης κειμένου. Επειδή το κείμενο άξιζε να μεταφραστεί αλλά δεν συμφωνούμε και με όλα, δες πρώτα εδώ.

Το πρώτο μέρος εδώ.

του David Hirsh
http://4.bp.blogspot.com/-8wpVzJLp86Y/U8t2-_jWaII/AAAAAAAAQLQ/p0fy0eVabeI/s1600/Stop+the+War+war+on+Israel.JPG

Stop the war: Time to go to war! Αντίφαση, εκτός αν μιλάς για το Ισραήλ, που τότε επιτρέπεται να πεις ό,τι σου κατέβει στο κεφάλι…

Μέρος 2ο: Πώς ο αντι-ιμπεριαλισμός και η ανοχή του αντισημιτισμού έγιναν καθοριστικά χαρακτηριστικά της κοινότητας του καλού

Το παρακάτω μέρος του κειμένου κοιτά πώς ένα στοιχείο της σοσιαλιστικής και κριτικής παράδοσης, δηλαδή η αντίδραση στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, έγινε ένας νέος ‘–ισμός’, ο ιμπεριαλισμός. Από ένα μόνο από τα στοιχεία της παράδοσης που ήταν, ο αντι-ιμπεριαλισμός έγινε μια απόλυτη αρχή, κυριαρχώντας έτσι αντί άλλων αριστερών και δημοκρατικών αρχών όπως η ισότητα, η δημοκρατία, η νομιμότητα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ελευθερία, τα δικαιώματα των γυναικών, ομοφυλοφίλων, και η αυτοδιάθεση. Η διαδικασία αυτή σχετίζεται με την άνοδο του αντισημιτισμού στην αριστερά.

Η νίκη του Corbyn στο Labour Party είναι σημαντική ως ένδειξη της μετακίνησης αυτού του αντι-ιμπεριαλ-ισμού από τα άκρα προς την κεντρική σκηνή. Χαρακτηριστικά που κάποτε ανήκαν σε περιθωριακές ομάδες τώρα διαλαλούν την κεντρικότητά τους στη δημοφιλή αριστερά. Τίποτα απ’αυτά που έκανε ο Corbyn δεν απωθεί τους υποστηρικτές του, ούτε το ιστορικό υποστήριξης αντισημιτικών κινημάτων, ούτε η υποστήριξη αντισημιτών, ούτε η δουλειά του για το Press TV, ούτε η υποστήριξή του προς τον IRA, ούτε η ενθάρρυνσή του προς όποιους πολεμούν εναντίον Βρεττανικών δυνάμεων, ούτε η υποστήριξη προς τη Hamas και τη Hezbollah (στΜ: τη Παλαιστινιακή και τη Λιβανέζικη εκδοχή της ΧΑ, θα λέγαμε). Τίποτα από αυτά δεν τον εμπόδισε να διεκδικήσει το χρίσμα της ηγεσίας. Ο Corbyn κέρδισε με καθαρή πλειοψηφία σε όλες τις ομάδες ψηφοφόρων των Εργατικών, στα παλιά μέλη, τους συνδικαλιστές, και τη νέα κατηγορία που έδωσε £3 για να ψηφίσει. Δεν υπάρχει λόγος να πιστέψει κανείς ότι όλοι αυτοί τον ψήφισαν παρά τις ιδέες του, και όχι εξαιτίας τους.

Η παρουσία του αντισημιτισμού στη ριζοσπαστική αριστερά δεν είναι κάτι νέο, αλλά στις δημοκρατικές χώρες είχε πέσει σημαντικά μετά το Ολοκαύτωμα, ακόμα κι αν παρέμενε πάντα ζωντανός στις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ και στους Άραβες εθνικιστές και Ισλαμιστές. Το 2001 η σύνοδος τριών γεγονότων σηματοδότησε την επάνοδο του αντισημιτισμού ως πειρασμό για τους προοδευτικούς. Στο Durban έγινε η σύνοδος του ΟΗΕ όπου ο Σιωνισμός κατασκευάστηκε ως ο πιο σημαντικός ρατσισμός του πλανήτη. Την επόμενη Τρίτη ήταν η 11η Σεπτέμβρη, οπότε και οι ΗΠΑ δέχθηκαν επίθεση απ’την Al Qaeda. Την ίδια χρονιά κατέρρευσαν οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων και η Δεύτερη Ιντιφάντα επανακανονικοποίησε τις επιθέσεις κατά Εβραίων αμάχων ως μέσο αντίστασης (στΜ: το πρωτότυπο κείμενο εδώ γράφει πολύ σωστά για Εβραίους άμαχους και όχι Ισραηλινούς, καθώς με κάποια μαγική μετουσίωση θεωρήθηκαν αποδεκτοί στόχοι και Γάλλοι, Βρεττανοί, Ρώσσοι, Αμερικανοί, ή έλληνες Εβραίοι).

Με την μεταπολεμική άνοδο την δημοκρατικής Ευρώπης και την αύξηση της Αμερικανικής ισχύος, μεγάλο κομμάτι της αριστεράς άρχισε να υποτιμά τις κεντρικές της αξίες που δεν της προσέφεραν μια ξεκάθαρη διάκριση με τη νέα κυρίαρχη δημοκρατική ιδεολογία. Οι δημοκρατικές αξίες αντικαθιστούνταν όλο και περισσότερο με την αξία της αντίδρασης στον ιμπεριαλισμό. Οι αγώνες για την ισότητα μεταξύ των λαών και για αλληλεγγύη μεταξύ των ανίσχυρων των διαφόρων κρατών, μερικές φορές θυσιάστηκαν στο βωμό της υποστήριξης των “καταπιεσμένων” εθνών και λαών εναντίον ιμπεριαλιστικών κρατών. Όπου “ιμπεριαλιστικών” διάβαζε “δημοκρατικών”. Όπου “καταπιεσμένα έθνη” διάβαζε “αυτοί που τους κυβερνάνε και μιλάνε εξ ονόματός τους”.

Αυτές οι εξελίξεις έφεραν ένα ρήγμα στην αντιρατσιστική παράδοση. Όποιος ρατσισμός θεωρούταν ως αποτέλεσμα του ιμπεριαλισμού έβρισκε κατάφωρη αντίδραση, ενώ όποιος ρατσισμός δεν ακολουθούσε το δίπολο μαύροι/λευκοί υποτιμείτο.

Οι λαοί που άρχισαν να υποφέρουν πιο έντονα ως αποτέλεσμα του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό ήταν εκείνοι που φέρονταν ως “συνεργάτες” με τον ιμπεριαλισμό: Τούτσι, Ταμίλ, Κούρδοι, Μπαχά’ι, Γαζίντι, Αφρο-Ασιάτες, Βόσνιοι, Αρμένιοι, Ουκρανοί, και φυσικά, οι Εβραίοι. Κάποιοι από την αριστερά είναι αρκετά ανενημέρωτοι σχετικά με την καταπίεση που δέχτηκαν αυτές οι ομάδες, επειδή καταπιέστηκαν από ομάδες που σε γενικές γραμμές οι προδευτικοί τις θεωρούν αντι-ιμπεριαλιστικές. Το αίμα των αντι-ιμπεριαλιστών αριστερών βράζει μόνο όταν λευκοί, ή όσους κατατάσσει ως λευκούς, είναι οι κακοί. Η αριστερά είναι τόσο πολύ δεμένη με αυτό το συναισθηματικό πλαίσιο, που καταντά να νομίζει ότι όλα τα κακά πράγματα του κόσμου είναι αποτέλεσμα των λευκών λαών. Κάποιες φορές και άλλοι λαοί διαπράττουν ασχήμιες, αλλά πάντα οι λευκοί λαοί πρέπει να βρεθούν υπεύθυνοι. Έτσι, ένα κομμάτι της αριστεράς εμμένει σε μια κοσμοθεωρία που οι μοναδικοί κοινωνικοί δράστες είναι οι λευκοί, και όλοι οι άλλοι κατασκευάζονται ως παιδαριώδη θύματα.

Οι Εβραίοι φέρονται να έχουν την ιδιότητα, σύμφωνα με το φαντασιακό αυτής της σύγχρονης αριστερής τάσης, να είναι ταυτόχρονα λευκοί και μη-λευκοί, να είναι “εμείς” και όχι κ τόσο “εμείς”. Είναι αρκετά “εμείς” ώστε να δίνουν στους Δυτικούς την ικανοποίηση να χαρούν τις απαραίτητες τύψεις, αλλά όχι τόσο “εμείς” ώστε οι Δυτικοί να τους προβάλλουν τις τύψεις τους.

Οι Εβραίοι του Ολοκαυτώματος ακόμα συμβολίζουν την απόλυτη έλλειψη ισχύος, τους καταπιεσμένους. Αλλά οι Εβραίοι που επέζησαν του Ολοκαυτώματος, ειδικά εκείνοι που βρήκαν καταφύγιο στο Ισραήλ ή τις ΗΠΑ, ταίριασαν καλύτερα σε έναν άλλον προκάτ τρόπο σκέψης κατά των Εβραίων: στην κατηγορία της δυσανάλογα μεγάλης ισχύος. Στην παράδοση του δευτερεύοντος αντισημιτισμού, το ίδιο το Ολοκάυτωμα θεωρείται ως σημαντική πηγή ισχύος. Στην παράδοση του αντικαπιταλιστικού αντισημιτισμού, το ξεπούλημα της ψυχής τους στον ιμπεριαλισμό (στΜ: ιμπεριαλjισμό) είναι η άλλη πηγή της Εβραϊκής ισχύος. Αυτή είναι και η παλιά αμφιταλάντευση της αριστεράς: είναι οι Εβραίοι θεαματικά ανίσχυροι ή χαιρέκακα πανίσχυροι; Είναι καταπιεσμένοι ή καταπιεστές;

Η κοσμοθεωρία του Corbyn είναι τέτοια που βλέπει κάποια αυταρχικά καθεστώτα, τρομοκρατικά κινήματα, και κάποια είδη αντισημιτισμού ως αντικειμενικά με το μέρος μας εναντίον του ιμπεριαλισμού, ως μέρος του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος. Κάποιες φορές υπάρχει η παραδοχή ότι η βία και ο αντισημιτισμός των “συντρόφων” δε συμβαδίζει με τις αξίες μας· δεν είναι ωραία, αλλά ποιοι είμαστε “εμείς” για να μιλήσουμε στους καταπιεσμένους για αξίες;

Ο Alan Johnson (2015) χαρακτηρίζει αυτή την κοσμοθεωρία που ανάγει τον αντι-ιμπεριαλισμό στην απόλυτη αξία και που δίνει μεγαλύτερη έμφαση στη θέση/ταμπέλα παρά στις πράξεις/υπευθυνότητα, ‘στρατοπεδοποίηση’ (στΜ: ‘campism’ στο πρωτότυπο).

Η στρατοπεδοποίηση έχει κάνει μέρος της αριστεράς να εγκαταλείψει διεθνείς προοδευτικές αξίες που βασίστηκαν στον Διαφωτισμό και αντιθέτως να στρατευτεί σε αυτό που θεωρούν ως μεγάλη πάλη ανάμεσα στα―η ορολογία αλλάζει με τα χρόνια,…―’Προοδευτικά’ εναντίον ‘Αντιδραστικά’ έθνη, ‘Ιμπεριαλισμός’ εναντίον ‘Αντι-ιμπεριαλισμού’, ‘Καταπιεστής’ εναντίον ‘Καταπιεσμένου’ λαού, ‘η Αυτοκρατορία’ εναντίον της ‘Αντίστασης’ (στΜ: αναφορά στο Star Wars: ‘The Empire versus ‘The Resistance’), ή απλά η ‘Εξουσία εναντίον του “Άλλου”.

Κερδίζει έδαφος σταθερά σε τρία μέτωπα. Στα Πανεπιστήμια έχει κυριαρχήσει σε πεδία όπως οι Μετα-αποικιοκρατικές Σπουδές και Σπουδές Μέσης Ανατολής και θεωρείται αποδεκτή σε δημοφιλή τμήματα όπως Αγγλικών, Κοινωνιολογίας, και Ανθρωπολογίας. Η Judith Butler, δημοφιλής φιλόσοφος και κοινωνικός επιστήμονας με επιρροή έκανε την περιβόητη δήλωση ότι ‘είναι εξαιρετικά σημαντικό να καταλάβουμε τη Hamas και τη Hezbollah ως προοδευτικά κοινωνικά κινήματα, που είναι αριστερά, μέρος της παγκόσμιας αριστεράς’ (Johnson 2012).

Αργότερα διευκρίνισε: ‘Είναι “αριστερά” με την έννοια ότι αντιτίθενται στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό, αλλά δεν θα επικροτούσα ποτέ τις τακτικές τους.’ (Zimmer et al 2015).

Η διάκριση της Butler ανάμεσα στην θέση/τοποθέτηση στο προοδευτικό κίνημα απ’τη μία και στο τι κάνουν και λένε στην πραγματικότητα από την άλλη, είναι σημαίνουσα. Αυτή η πρακτική της τοποθέτησησ μας ενδιαφέρει συγκεκριμένα για αυτό που λέμε. Ποιος θεωρείται μέρος του προοδευτικού κινήματος και ποιος εκτός; Πώς αποφασίζεται αυτό και τι συμβαίνει σε όσους τους τοποθέτησαν εκτός;

Το δεύτερο μέτωπο που η ‘στρατοπεδοποίηση’ ήταν μεν περιθωριακή στη Βρεττανία αλλά τώρα γίνεται τάχιστα δημοφιλής είμαι η πολιτική αριστερά. Ο τρόπος που η θέση προηγείται του διαλόγου στο Labour Party είναι ενδεικτικός της αυξανόμενής της κεντρικότητας.

Το τρίτο μέτωπο στο οποίο προχωρά η στρατοπεδοποίηση είναι η κοινή γνώμη και στάση. Μια υπόθεσή μου είναι ότι γίνεται ο κανόνας στην ισχυρή φιλελεύθερη και αριστερή πτέρυγα της ελίτ. Σε αυτή την ελίτ είναι απόλυτα κανονικό να πιστεύεις, π.χ., ότι ο Tony Blair είναι εγκληματίας πολέμου, ότι το Ισραήλ πρέπει να το μποϋκοτάρουμε, ότι η Αμερική ευθύνεται για τα περισσότερα δεινά της Μέσης Ανατολής, και ότι Άγγλοι έφηβοι που πάνε να πολεμήσουν για το ISIS είναι θύματα της Βρεττανικής εξωτερικής πολιτικής και ριζοσπαστικοποιήθηκαν από τις προσπάθειες να τους σταματήσουν. Στον κόσμο γύρω μου, στο σωματείο μου, στο πανεπιστήμιό μου, στην εφημερίδα μου, στο Labour Party μου, στο BBC Radio 4, αυτές οι ανεξέταστες υποθέσεις αυτής της εκδοχής του αντι-ιμπεριαλισμού επαναλαμβάνονται συνέχεια χωρίς καμμία κριτική εξέταση. Συνιστούν το ζεστό, οικείο και καθοριστικό υπόβαθρο που αναμένεται να πιστεύουν οι καλοί άνθρωποι. Είναι τα κοινώς παραδεκτά και άγραφα όρια που χωρίζουν ‘εμάς’, τους ‘καλούς ανθρώπους’, από αυτούς, τους ανάγωγους, τους Δεξιούς, τους Αμερικανούς, τους Νεο-Φιλελεύθερους, τους υποστηρικτές του Blair, τους Ισλαμοφοβικούς και, ειδικά, τους Σιωνιστές.

Μια από τις σφαίρες που ενισχύουν τα όρια της κοινότητας του καλού είναι η κωμωδία. Πολλή σύγχρονη κωμωδία στο Ηνωμένο Βασίλειο (στΜ: εφεξής ΗΒ) προϋποθέτει αυτές τις κοινές αξίες και συσπειρώνει την κοινότητα μέσω της χλεύης κατά οποιασδήποτε βρεθεί εκτός με τις περίεργες και καταγέλαστες απόψεις της.

Τώρα θα εξετάσουμε τρεις συγκεκριμένες περιπτώσεις διαχωρισμού σε ‘εμάς’ και ‘αυτούς’ και τον αποκλεισμό που προέκυψε από την κοινότητα του ‘καλού’ ως αποτέλεσμα του διαχωρισμού: το Νόμο του Livingstone, το Πανεπιστημιακό σωματείο διδασκόντων UCU, και την καμπάνια του Corbyn.

Περίπτωση 1η. Ο Νόμος του Livingstone: πώς η έγνοια για τον αντισημιτισμό έγινε πιο ύποπτη από τον ίδιο τον αντισημιτισμό

Ένα από τα κύρια πράγματα που καταλαβαίνουν οι προοδευτικοί του ΗΒ είναι ότι η καταγγελία του αντισημιτισμού εγείρει περισσότερες υποψίες από το να σε καταγγείλουν ως αντισημίτη.

Ενώ ο αντισημιτισμός των Nazi και άλλες ιστορικές μορφές Εβραιοφοβίας γίνονται αδιακρίτως κατανοητές ως κακές, η στάνταρ προοδευτική άποψη είναι ότι αυτά είναι φαινόμενα του παρελθόντος. Η θέση του ακαδημαϊκού Matti Bunzl (2007), ότι η Ισλαμοφοβία είναι ο νέος αντισημιτισμός ταιριάζει καλά με την παρούσα κυρίαρχη αντίληψη. Η κυρίαρχη θέση στην αριστερά είναι ότι ενώ ο αντισημιτισμός των Nazi ήταν πραγματικός και απαίσιος, για πολύ καιρό οι Εβραίοι το παρακάνουν θέμα. Τώρα αυτά πέρασαν και υπάρχουν άλλες λιγότερο αναγνωρισμένες φρικαλεότητες που αξίζουν της προσοχής μας· υπάρχουν πιο πρόσφατες γενοκτονίες που τα θύματα δεν είναι λευκοί και δεν έχουν τόσο εύκολη πρόσβαση στα μήντια και στους μοχλούς εξουσίας. Πραγματικά, η έννοια των πανίσχυρων και προνομιούχων θυμάτων γενοκτονίας δεν στέκει αν το καλοσκεφτείς ένα δευτερόλεπτο. Κι όμως, επιβιώνει εν μέρει λόγων της αμφιταλάντευσης της αριστεράς σχετικά με το πού να κατατάξει ‘τους Εβραίους’ στα μοντέλα της και τα αφηγήματά της. Υπάρχει ολόκληρη βιβλιογραφία για το πώς ο Σιωνισμός δήθεν επωφελείται από το Ολοκαύτωμα, δήθεν αρμέγει το Ολοκαύτωμα για να αποκτήσει κύρος, υπερβάλλει τη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος, και υπάρχει ολόκληρη βιβλιογραφία που ισχυρίζονται ακόμα και ότι ο Σιωνισμός δήθεν συνεργάστηκε ή δημιούργησε το Ολοκαύτωμα. Επίσης λέγεται συχνά-πυκνά ότι επανέφερε το Ολοκαύτωμα για να το χρησιμοποιήσει στους Παλαιστίνιους (Klaff 2014).

Ο Νόμος του Livingstone ονομάστηκε έτσι χάρη του Ken Livingstone, του πρώην δημάρχου του Λονδίνου. Ο Livingstone τσακώθηκε με έναν Εβραίο δημοσιογράφο, τον Oliver Feingold. Ο Feingold ζήτησε σχόλια για ένα πάρτυ γενεθλίων από το οποίο γυρνούσε ο δήμαρχος. Ο Livingstone θύμωσε και ο Feingold απάντησε ότι ‘απλά κάνω τη δουλειά μου’. Ο Livingstone πιάστηκε από αυτή τη φράση, απαντώντας ότι ο Feingold ήταν σαν τους Nazi εγκληματίες πολέμου για να αποκρίνεται έτσι (στΜ: That escalated quickly!). O Feingold του είπε ότι είναι Εβραίος και αντιτίθεται στη σύγκριση. Ο Livingstone απάντησε ότι η εφημερίδα που δούλευε ο δημοσιογράφος ήταν ‘ένα μάτσο απατεώνες και αντιδραστικοί ρατσιστές’ και ότι είχε ιστορικά στηρίξει τον Φασισμό.

Σε αυτό τον ντροπιαστικό και ασύνδετο διάλογο, ο Livingstone είδε μια πολιτική ευκαιρεία. έγραψε στον The Guardian ένα άρθρο που κριτίκαρε την κατοχή της Δυτικής Όχθης και είπε: ‘Για υπερβολικά πολύ, η κατηγορία του αντισημιτισμού έχει χρησιμοποιηθεί εναντίον οποιουδήποτε κριτικάρει τις πολιτικές των Ισραηλινών κυβερνήσεων, όπως εγώ’ (Livingstone 2006).

Αυτός ο Νόμος του Livingstone είναι μια απάντηση στην κατηγορία για αντισημιτισμό. Είναι ένα ρητορικό τέχνασμα που επιτρέπει στον χρήστη του να αποφύγει να ασχοληθεί με την κατηγορία. Είναι ένας καθρέφτης που επιστρέφει στον κατήγορο μια αντι-κατηγορία την άτιμης Εβραϊκής (ή ‘Σιωνιστικής’) συνομωσίας.

Πρώτον, ο Νόμος του Livingstone Formulation τσουβαλιάζει οτιδήποτε φέρεται ως αντισημιτικό, όπως το να προσβάλλει επανειλλημένα έναν Εβραίο δημοσιογράφο λέγοντάς τον Nazi, με τη θεμιτή κριτική στο Ισραήλ. Δεύτερον, πάει ακόμα πιο πέρα από το να πει ότι αυτοί που καταγγέλουν τον αντισημιτισμό έχουν άδικο: τους κατηγορεί ότι έχουν άδικο επίτηδες, ότι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, ότι παίζουν το χαρτί του αντισημιτισμού. Ισχυρίζεται ότι υπάρχει πρόθεση, συχνά συλλογική πρόθεση και άρα συνομωσία, ώστε να κινητοποιηθεί η Εβραϊκή εξουσία του θύματος για αθέμιτους σκοπούς.

Ο Livingstone αρνήθηκε να ασχοληθεί με την συγκεκριμένη κατηγορία για αντισημιτισμό. Αντ’αυτού προτίμησε να κατηγορήσει τους κατηγόρους για Σιωνιστική κακή πίστη.

Υπάρχει μια τάση να ανάγεται η Ισραηλινο-Παλαιστινιακή διαμάχη σε διαμάχη μεγάλης συμβολικής σημασίας. Αν οι Παλαιστίνιοι γίνονται συμβολικοί αντιπρόσωποι των απανταχού καταπιεσμένων, τότε οι Ισραηλινοί τείνουν να γίνονται οι συμβολικοί αντιπρόσωποι των απανταχού καταπιεστών. Σε αυτό το συγκείμενο ο διάλογος μερικές φορές γίνεται λιγότερο για την πραγματική σύγκρουση στις ανατολικές ακτές της Μεσογείου και περισσότερο μια πάλη σε ένα συμβολικό αφήγημα. Η εξύψωση των Ισραηλινών στο κέντρο αυτής της κοσμοθεωρίας αντικατοπτρίζει αντισημιτικές παραδόσεις με την έννοια ότι πάντα κατασκεύαζαν τους Εβραίους ως κεντρικούς υπαίτιους για τα δεινά του κόσμου (βλέπε και Fine 2009).

Ο Ken Livingstone δεν ήταν ούτε ο πρώτος ούτε ο μόνος που απάντησε σε κάποια, συνήθως Εβραία, που έβαλε θέμα αντισημιτισμού με μια θυμωμένη κατηγορία τύπου ‘Σιωνίστρια’! ‘Προστάτιδα του Ισραήλ, καταπιέστρια των Παλαιστινίων!’ Η λειτουργία αυτής της απάντησης είναι να αποφευχθεί ένας διάλογος με επιχειρήματα και αντιθέτως να τεθεί εκτός της κοινότητας των προοδευτικών το άτομο που θέλει να το συζητήσει.

Η σύγχρονη αριστερή ‘στρατοπεδοποιημένη’ πολιτική πρακτική της διχοτόμησης του κόσμου σε αντι-ιμπεριαλιστικά και ιμπεριαλιστικά κράτη προέρχεται από τον Σταλινικό Κομμουνισμό. Μετά από ένα σύντομο φλερτ το 1948 με την ιδέα ότι το Ισραήλ μπορεί να γινόταν σύμμαχος στη Μέση Ανατολή, η Σοβιετική πολιτική μετακίνησε την υποστήριξή της προς τον Αραβικό Εθνικισμό και τα καθεστώτα του κόμματος Μπααθ (Ba’ath) ενάντια στο Ισραήλ. Ο Σοβιετικός αντισημιτισμός μακράν προϋπήρχε του Ισραήλ, αλλά οι Σταλινικοί ήταν οι πρώτοι στην αριστερά που είδαν τη δυναμική της δαιμονοποίησης του Ισραήλ ως φιλο-ιμπεριαλιστικού (στΜ: Φυσικά, η εξω-Σταλινική Αριστερά ήταν τότε προφανέστατα υπέρ του Ισραήλ, λόγω παραγόντων όπως η άρνηση στήριξης από της ΗΠΑ και η τελική στήριξη από την Τσεχοσλοβακία, τα συνεργατικά κιμπούτζ του Εργατικού Σιωνισμού, τα κοινά Εβραϊκο-Αραβικά σωματεία κλπ). Η ρετσινιά του απαρτχάιντ, ότι το Ισραήλ είναι αθέμιτο όπως το καθεστώς του απαρτχάιντ στη Βόρεια Αφρική, ήταν επίσης Σοβιετική εφεύρεση (Crooke 2004). Αυτή η ρετσινιά λειτουργεί σαν σύντομος, ανεξέταστος δρόμος για την πολιτική του μποϋκοτάζ.

Το 1952 ο Rudolph Slanksy, ο ίδιος όντας αιμοσταγής δικτάτορας της Κομμουνιστικής Τσεχοσλοβακίας αντιμετώπισε μια αντισημιτική εκπαραθύρωση από τους ‘συντρόφους’ του. Ο Slansky καθαιρέθηκε από την εξουσία και με βασανιστήρια του απέσπασαν την παρακάτω ‘εξομολόγηση’:

“Επίτηδες θωράκισα τον Σιωνισμό μιλώντας δημόσια εναντίον ανθρώπων που υπέδειξαν τις επιθετικές ενέργειες των Σιωνιστών και τους χαρακτήρισα ως αντισημίτες ώστε να κυνηγηθούν και να καταδικαστούν. Έτσι δημιούργησα μια ατμόσφαιρα που ο λαός φοβόταν να αντιτεθεί στο Σιωνισμό.”

Αυτό είναι ταυτόσημο με το νόμο του Livingstone. Ο Εβραίος ομολογεί (η κατηγορείται για) την διασπορά ψευδών κατηγοριών για αντισημιτισμό ώστε να αποσιωπήσει την αντίθεση στο Σιωνισμό.

Ο Νόμος του Livingstone χρησιμοποιείται συχνά στον πολιτικό διάλογο. Ο ιερέας Steven Sizer ήταν ο ηγέτης της καμπάνιας υπέρ του μποϋκοτάζ στο Ισραήλ στην Αγγλικανική Εκκλησία. Έγραψε ένα γράμμα στον The Independent απαντώντας σε ένα επιχείρημα του Αρχιραββίνου (στΜ: του ΗΒ) ότι η καμπάνια ήταν μέρος μια ανερχόμενης αντισημιτικής κουλτούρας στο ΗΒ. Η Σύνοδος της Εκκλησίας, έγραψε ο Sizer (2006), δεν θα ‘υποχωρούσε σε εκείνους που … φώναζαν “αντισημιτισμός” όποτε αναφέρονταν ισραηλινές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στα κατεχόμενα.’ Συνέχισε: ‘Γιατί έχει αντιμετωπίσει ο Αρχιεπίσκοπος τόση κριτική σχετικά [με τη ψήφο να μποϋκοτάρουν την Caterpillar]; Απλό: οι άνθρωποι στις σκιές ξέρουν ότι η Caterpillar είναι μόνο το πρώτο [μποϋκοτάζ].’

Ο Sizer απάντησε σε ένα επιχείρημα ότι το BDS (στΜ: αρχικά του κινήματος μποϋκοτάζ) είναι αντισημιτικό ισχυριζόμενος ότι το επιζείρημα έγινε κακή τη πίστει ‘από τους ανθρώπους στις σκιές’, που είχαν ως σκοπό να καταστήσουν αθέμιτη την κριτική στο Ισραήλ και την κατοχή.

Ένας απ’τους ανθρώπους που στάθηκαν στο πλευρό του Sizer και τον υπερασπίστηκαν ενάντια στην κατηγορία του αντισημιτισμού ήταν ο Jeremy Corbyn. Χρόνια πριν φανταστεί καν ότι θα γινόταν αρχηγός του Labour, ο Corbyn έγραψε ένα γράμμα στην Αγγλικανική Εκκλησία υποστηρίζοντας τον, λέγοντας ότι ‘δέχεται επίθεση από μια φιλο-ισραηλινή καμπάνια λάσπης.’ (Simons 2015). Με άλλα λόγια, ο Corbyn χρησιμοποίησε το Νόμο του Livingstone. Ο Sizer αργότερα απομακρύνθηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της Εκκλησίας, όταν προώθησε στο Facebook αντισημιτικό άρθρο με τίτλο: ‘9/11: Το Ισραήλ το έκανε’ (Bingham 2015).

Ο Alain Badiou είναι ένας Μαοϊκός φιλόσοφος, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να γίνει αποδεκτός σε αντιρατσιστικούς κύκλους διανοούμενων, ή από το να αναγνωρίζεται επιτυχώς στη Γαλλία και αλλού στον κόσμο. Ήταν ένας από τους συγγραφείς, το 2013, του βιβλίου Reflections on Antisemitism (Badiou et al 2013) το οποίο σύμφωνα με την ιστοσελίδα του εκδότη δείχνει ‘πώς εύκολες κατηγορίες “αντι-Σημιτισμού” χρησιμοποιούνται για να πνίξουν την αντιλογία’ (Verso 2015). Ο Gérard Bensussan (2014) έγραψε μια κριτική του βιβλίου στη Libération, επιχειρηματολογώντας ότι κάνοντας τον αντισημιτισμό κάτι αξιοσέβαστο, η ακρο-αριστερά κατάφερε αυτό που ακροδεξιά μόνο το ονειρευόταν. Επιχειρηματολογεί ότι ο Badiou συμμετέχει σε μια σύγχρονη αναβίωση του γαλλικού αντισημιτισμού.

Η πρώτη αντίδραση του Badiou ήταν ότι ‘δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιο πράγμα όπως ο ακρο-αριστερός αντι-Σημιτισμός – ένα παράδοξο οξύμωρο…’ (Badiou 2014). Είναι καθαρή έκφραση της επισκίασης της πολιτικής της λογικής από την πολιτική της θέσης. Εξ ορισμού δεν γίνεται να υπάρχει αντισημιτισμός εδώ πέρα, στην κοινότητα των προοδευτικών. Η υπόδειξη ότι μπορεί και να υπάρχει αριστερός αντισημιτισμός δεν συζητάται ή αντικρούεται με επιχειρήματα, αλλά συναντάνται με ένα απειλητικό, επιθετικό, και συναισθηματικά φορτισμένο υβρεολόγιο που ουσιαστικά βγάζουν τον υποδείξαντα εκτός της κοινότητας.

Ο Badiou συνεχίζει απαντώντας με τον πιο απαξιωτικό σαρκασμό, υπονοώντας ότι ο Bensussan και το ακαδημαϊκό του ίδρυμα είναι κατώτερα του διανοητικού του επιπέδου. Λέει ότι η κατηγορία για αντισημιτισμό είναι θέμα για τα δικαστήρια, εννοώντας ότι είναι λίβελος, αλλά αφού δεν εμπιστεύεται τα μπουρζουάδικα δικαστήρια απαντά ως εξής: ‘Απλά θα δώσω στον Καθηγητή Bensussan σφαλιάρες στα μούτρα άμα τον πετύχω, και θα του αξίζει με την αρρωστημένη ρητορική που έχει.’ (Για περισσότερα πάνω στις απολαύσεις που χαρίζει ο σύγχρονος αντισημιτισμός, βλέπε το Garrard 2013.)

Ο Badiou είναι ξεκάθαρος. Μια κατηγορία για αντισημιτισμό, αν αφορά κάποιον αριστερό, αν αφορά μίσος ενάντια στο Ισραήλ, πρέπει να απαντηθεί με βία. Η λογική, τα στοιχεία, ή τα επιχειρήματα είναι κατάλληλα για διαφωνίες εντός της προοδευτικής κοινότητας, αλλά δεν είναι κατάλληλα για κάποιον που υποδεικνύει τον αντισημιτισμό. (Για περισσότερα σχετικά με τον Νόμο του Livingstone βλέπε Hirsh 2010.)

Περίπτωση 2η: Η καμπάνια του μποϋκοτάζ και το (στΜ: Πανεπιστημιακό Συνδικάτο) UCU: πώς οι Ισραηλινοί θα αποκλειστούν από τη διεθνή κοινότητα και άνθρωποι χαρακτηρισμένοι ως ‘υποστηρικτές’ θα αποκλειστούν από τα εργατικά συνδικάτα

Η καμπάνια για το μποϋκοτάζ του Ισραήλ επιδιώκει να τοποθετήσει το Ισραήλ εκτός της κοινότητας του καλού και του προοδευτικού. Η καμπάνια χαρακτηρίζει όσους Ισραηλινούς αρνούνται να απαρνηθούν την υπηκοότητά τους με τον ίδιο τρόπο. Πρέπει να απομονωθούν, αγνοηθούν, αποσιωπηθούν, αποκλειστούν και τιμωρηθούν. Όλες τους οι αφηγήσεις, οι εμπειρίες και τα κίνητρά τους πρέπει να αντιμετωπιστούν ως ανέντιμη προπαγάνδα. Όταν άτομα από την κοινότητα των καταπιεσμένων ασχημονούν, οι πράξεις τους κρίνονται μέσα στο υλιστικό συγκείμενο των ασχημονιών που υπέφεραν. Όταν άτομα που είναι τοποθετημένα εκτός της κοινότητας των καταπιεσμένων, ό,τι κάνουν κρίνεται με εντελώς φορμαλιστικό και αφηρημένο τρόπο.

Το κίνημα του μποϋκοτάζ δεν επηρεάζει κατ’αρχήν το Ισραήλ. Το κίνημα του μποϋκοτάζ υπάρχει στο ΗΒ, στις ΗΠΑ, στη Νότια Αφρική, αλλού στον κόσμο. Ο αποκλεισμός που επιχειρεί να θέσει είναι ‘εδώ’ που είναι η καμπάνια, όχι ‘εκεί’ στη Μέση Ανατολή. Τα πανεπιστήμια που αποκλείουν ισραηλινούς ακαδημαϊκούς, τα μαγαζιά που αδειάζουν από ισραηλινά προϊόντα, τα θέατρα που αποκλείουν ισραηλινές ηθοποιούς, τα στάδια που απαγορεύουν ισραηλινούς ποδοσφαιριστές, είναι ‘εδώ’, όχι ‘εκεί’. Μερικές λένε ότι ο Corbyn είναι κακός στην εξωτερική πολιτική αλλά αυτό που μετράει είναι ότι είναι κατά της λιτότητας στο εσωτερικό. Αλλά ο ανισημιτισμός της καμπάνιας του μποϋκοτάζ δεν είναι εξωτερική πολιτική, είναι όσο εσωτερική πάει. Πρώτα απ’όλα επηρεάζει το κίνημα μέσα στο Labour.

Πριν το μποϋκοτάζ υπάρχει η καμπάνια για το μποϋκοτάζ. Η καμπάνια υπάρχει ‘εδώ’ στα σωματεία, ‘εδώ’ στις εκκλησίες, ‘εδώ’ στα πολιτικά κόμματα. Η καμπάνια του μποϋκοτάζ τείνει να λειτουργεί μέσω του χαρακτηρισμού όλων όσων διαφωνούν με την στρατηγική για το μποϋκοτάζ ως υποστηρικτές του Ισραήλ. Απορρίπτει την ιδέα ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να δείξει κανείς την αλληλεγγύη του στους Παλαιστινίους ή να υποστηρίξει με άλλα μέσα το κίνημα ειρήνης.

Η καμπάνια μεταχειρίζεται ως καθαρά πλασματική τη διάκριση μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών και του κράτους στο Ισραήλ και έτσι θεωρεί τους πολίτες άμεσα υπεύθυνους για την κρατική πολιτική. Οι υπέρμαχοι του μποϋκοτάζ θεωρούν τους προοδευτικούς διαφωνούντες με το μποϋκοτάζ ως ισραηλινά φερέφωνα και, κατ’επέκταση, πράκτορες του κράτους του Ισραήλ. Οι διαφωνούντες βαφτίζονται ‘λομπίστες’ ή ‘πράκτορες’ για να φανεί έτσι πόσο αθέμιτοι είναι. Στο αφήγημα των υποστηρικτών του μποϋκοτάζ, οι λομπίστες ή πράκτορες του Ισραήλ δεν θα έπρεπε να αναγνωρίζονται ως αυθεντικοί στο προοδευτικό κίνημα, όπως και δεν αναγνωρίζουν το Ισραήλ ως αυθεντικό στη Μέση Ανατολή.

Πολλές από τους διαφωνούσες με την καμπάνια του μποϋκοτάζ που άρα έχουν χαρακτηριστεί ως ξένες προς το προοδευτικό κίνημα, είναι Εβραίες. Η καμπάνια του μποϋκοτάζ έχει μια προκατάληψη ή υποψία με τους Εβραίους. Τους θεωρεί όλους κατά κάποιον τρόπο συνεργάτες του Σιωνισμού, στον οποίον προβάλλει μισητά χαρακτηριστικά. Όντως, οι μποϋκοτέρ προσφέρουν διόδους σε Εβραίες που θέλουν να δείξουν ότι αυτή η προκατάληψη είναι άδικη στη δική τους περίπτωση. Τους δίνει τις επιλογές να απαρνηθούν το Ισραήλ ή το Σιωνισμό ή σχετικούς θεσμούς. Αλλά η προκατάληψη και η υποψία είναι σημαντικές καθ’εαυτές (στΜ: εδικά για τους Εβραίους επιφυλάσσεται η αντιμετώπιση ότι αντί να είναι όλοι ‘αθώοι’ μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, θεωρούνται εξ αρχής ‘ένοχοι’). Σε κάθε περίπτωση, για τους περισσότερους Εβραίους ο δρόμος της απάρνησης βρίθει υπερβολικά αναφορών στους ιστορικούς αντισημιτισμούς για να αποτελέσει αξιοπρεπή επιλογή. Αυτά είναι τα επόμενα λογικά βήματα που μετά το μποϋκοτάζ θα επιτρέψουν τον διαλεκτικό και τον θεσμικό αντισημιτισμό. Αλλά εν τέλει η σχέση μεταξύ του μίσους εναντίον του Ισραήλ και του αντισημιτισμού είναι εμπειρική, όχι λογική. Η εμπειρία δείχνει ότι σχετίζονται.

Από το 2003 η καμπάνια του μποϋκοτάζ στο Ισραήλ άρχισε να παίρνει μορφή στα σωματεία βάσης του UCU. Μέχρι το 2011, πρακτικά κανείς υψηλόβαθμος συνδικαλιστής δεν ήθελε ή μπορούσε να διαφωνήσει με την καμπάνια. Το ΔΣ του UCU εκείνη τη χρονιά αποφάσισε να ξεκινήσει καμπάνια ενάντια στον Ευρωπαϊκό Ορισμό του Αντισημιτισμού (European Union Monitoring Commission (EUMC) Working Definition of Antisemitism) επειδή ο ορισμός θέτει ένα πλαίσιο στο οποίο ορισμένες εχθρότητες ενάντια στο Ισραήλ, υπό ορισμένες συνθήκες, θα μπορούσαν να οριστούν και ως αντισημιτικές. Το συνδικάτο, αντί να σταματήσει να πράττει κάτι που ήταν ενδεχομένως αντισημιτικό σύμφωνα με τον ορισμό, αποφάσισε τουναντίον να αγωνιστεί ενάντια στον ορισμό. (Για περισσότερα σχετικά με τους αγώνες για τον ορισμό του αντισημιτισμού, βλέπε Hirsh 2012 και Marcus 2015).

Οι υπέρμαχοι του μποϋκοτάζ δεν αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως Εβραιοφοβικούς, παρόλ’αυτά αντιμάχονται την πλειοψηφία των Εβραίων παγκοσμίως. (Για περαιτέρω ανάλυση του αντισημιτισμού όπου οι φορείς δεν το κάνουν συνειδητά, βλέπε Hirsh 2013.) Οι μποϋκοτέρ θέλουν να τιμωρήσουν το Ισραήλ για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων θεωρώντας όλους τους ισραηλινούς συλλογικά υπεύθυνους για τις πράξεις της κυβέρνησής τους· δεν θέλουν να μποϋκοτάρουν κανένα άλλο κράτος, και δεν θεωρούν συλλογικά υπεύθυνο κανέναν άλλο λαό. Όσοι διαφωνούν με το μποϋκοτάζ αντιμετωπίζονται ως εχθροί των Παλαιστινίων και ως ξένοι. Οι Εβραίοι είναι πιο πιθανό να έχουν προσωπικούς, οικογενειακούς ή εργασιακούς δεσμούς με το Ισραήλ. Είναι πιο πιθανό να μιλήσουν ενάντια σε μια καμπάνια που θέλει να θέσει τους ισραηλινούς (στΜ: συλλήβδην) εκτός της κοινότητας του προοδευτικού, του λογικού, του πολιτισμένου.

Επιπροσθέτως, υπάρχει και ένα ευρύτερο συγκείμενο: ένα πλούσιο απόθεμα αντισημιτικών λογικών, εικόνων, και συναισθημάτων σε αυτό που λέμε ‘Δυτική’ κουλτούρα. Το απόθεμα εμπλουτίστηκε από διάφορα κύμματα αντισημιτισμού που έχουν σαρώσει την Ευρώπη από τότε που ο Χριστιανισμός πρωτο-ξεχώρισε από τον Ιουδαϊσμό. Θα ήταν πράγματι μεγάλη έκπληξη αν μια καμπάνια που σκοπεύει να παρουσιάσει τους ισραηλινούς ως απολίτιστους δεν χρησιμοποιούσε, έστω και υποσυνείδητα, τέτοιους προκάτ τρόπους σκέψης που είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένοι. Η καμπάνια υπέρ της αντιμετώπισης των ισραηλινών και “υποστηρικτών” τους ως παρίες τείνει να αντηχεί προηγούμενες καμπάνιες εναντίον Εβραίων. Χρησιμοποιούνται εικόνες και αναλογίες/παραδείγματα από παλιά αντισημιτικά μοτίβα έστω και υποσυνείδητα, και οι Εβραίες που αντιτίθενται στο μποϋκοτάζ παρουσιάζονται ως συνομώτισσες, πανίσχυρες, πλούσιες, αιμοδιψείς (ειδικά για άιμα παιδιών), μπουρζουά, συνδεδεμένες με ανέντιμους τραπεζίτες, πολεμοχαρείς, κλπ.

Αφού και οι τελευταίοι αντιτιθέμενοι στο μποϋκοτάζ είχαν παραιτηθεί ή εξωθηθεί σε παραίτηση από το UCU, έγινε μια τελική προσπάθεια μέσα στο σωματείο να μπει το θέμα του αντισημιτισμού και να ακουστεί δίκαια. Ο Ronnie Fraser, συνδικαλιστής, κατήγγειλε το UCU για παραβίαση της νομοθεσίας για την Ισότητα Εργασιακών Συνθηκών (Equality Act 2010), και συγκεκριμένα ότι ‘παρενοχλήθηκε’ από ‘ανεπιθύμητη αδιακρισία’ σχετικά με την εβραϊκή του ταυτότητα, ‘σε βαθμό και με αποτέλεσμα’ τότε και μέχρι τώρα να ‘παραβιαστεί η αξιοπρέπειά του’ και να δημιουργηθεί ένα ‘μειωτικό, εχθρικό, υποτιμητικό’ και ‘εχθρικό περιβάλλον’ εναντίον του. Ο δικηγόρος του Fraser, Anthony Julius, περιέγραψε την πολύπλοκη αλλά συνεκτική σειρά ενεργειών του σωματείου, συμπεριλαμβανομένης της επιλεκτικής αδυναμίας επέμβασης, και συμπέρανε ότι αποτέλεσε θεσμικό αντισημιτισμό.

Η υπόθεση έφτασε στην Επιθεώρηση Εργασίας (Employment Tribunal), το φθινόπωρο του 2012. Υπέρ του Fraser κατέθεσαν 34 μάρτυρες: συνδικαλιστές, επιστήμονες, ιστορικοί, δικηγόροι, φιλόσοφοι, βουλευτές, Εβραίοι, Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι, Άθεοι, ακαδημαϊκοί ειδικοί σε θέματα αντισημιτισμού, πρόεδροι εβραϊκών κοινοτήτων. Οι μάρτυρες έδωσαν γραπτές καταθέσεις και κατέθεσαν κατ’αντιπαράστασην. (Για πλήρη διαφάνεια γνωστοποιώ ότι ήμουν ένας εκ των μαρτύρων).

Ο κύριος τρόπος που προσπάθησαν να απαξιωθεί ο Fraser όπως περιέγραψαν και οι άλλοι μάρτυρες ήταν μια διαρκής λάσπη και κατηγορίες για κακή πίστη. Όσοι είπαν ότι είχαν ακούσει ή θεωρήσει ότι άκουσαν κάτι αντισημιτικό εντός του συνδικάτου αντιμετωπίστηκαν σαν να προσπαθούσαν να φιμώσουν την κριτική προς το Ισραήλ σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και το μποϋκοτάζ. Αντί να πάρουν στα σοβαρά την ουσία των καταγγελιών τους, οι συνδικαλιστές αντιμετώπισαν τους καταγγέλοντες προσωπικές εμπειρίες αντισημιτισμού σαν άτομα εκτός της κοινότητας του καλού και τους παρουσίασαν σαν εχθρούς του συνδικάτου που είχαν επιβλαβείς σκοπούς.

Ωστόσο, ό,τι είχαν τραβήξει οι Εβραίοι στο συνδικάτο, θα τα ξαναπερνούσαν τώρα στην επιθεώρηση εργασίας, η οποία προσπαθούσε να βρει κάτι εναντίον του Fraser στα πάντα: σε τεχνικά ζητήματα, σε νομικά ζητήματα, και σε κάθε άλλο ζήτημα ουσίας ή γεγονότων. Η επιθεώρηση βρήκε όλα όσα έλεγε το UCU στην υπεράσπισή του απολύτως πειστικά, και απολύτως τίποτα από αυτά που είπε είτε ο Fraser ή οποιοσδήποτε μάρτυρας ως θεμιτά. Η κουλτούρα, οι πρακτικές, και οι νόρμες στο συνδικάτο κρίθηκαν ως μη αντισημιτικές, ούτε εκ προθέσεως ούτε εξ αμελείας. Στην πραγματικότητα, ό,τι ο Fraser και οι μάρτυρες θεώρησαν αντισημιτικό (στΜ: των οποίων η πλειοψηφία δεν ήταν καν Εβραίοι), οι επιθεωρητές το θεώρησαν απολύτως φυσιολογικό. Η απόφαση χρησιμοποίησε νομική ορολογία, αλλά ήταν και δεν είχε την πολυπλοκότητα ή την ασάφεια που συνηθίζεται.

Η επιθεώρηση έκρινε ότι, απλά, ‘στον πυρήνα’ της υπόθεσης βρίσκεται ‘μια ανεπίτρεπτη προσπάθεια να επιτευχθούν πολιτικοί σκοποί με παράτυπα μέσα…’ (§ 178). Με άλλα λόγια, η επιθεώρηση χρησιμοποίησε μια νομική εκδοχή του Νόμου του Livingstone.

Η επιθεώρηση έκανε σαφές ότι θεωρούν πως ο Fraser προσπάθησε κακή τη πίστη να ανακινήσει θέμα αντισημιτισμού για να αποσιωπήσει τους καλόπιστους κριτικούς του Ισραήλ όταν συνέχισε λέγοντας, ‘Μας προβληματίζουν οι συνέπειες μιας τέτοιας κατηγορίας. Νοιώθουμε να υποφώσκει μια ανησυχητική απέχθεια προς τον πλουραλισμό, την ανεκτικότητα και την ελευθερία της έκφρασης.’

Είναι δύσκολο να μη φτάσει κανείς στο συμπέρασμα ότι η επιθεώρηση στην πραγματικότητα αρνήθηκε να εξετάσει τα στοιχεία της υπόθεσης, ‘ένα δικαστικό υλικό 23ων τόμων’. Αν το είχε κάνει θα είχε ίσως αναγνωρίσει κάποια θέματα και απορρίψει κάποια άλλα. Αντιθέτως, η επιθεώρηση φαίνεται να δέχτηκε ασυζητητί το αφήγημα του συνδικάτου. Το συνδικάτο περιέγραψε τον εαυτό του σαν έναν ουδέτερο και προοδευτικό θεσμό, πολλά απ’τα μέλη του οποίου επιδείκνυαν αλληλεγγύη με τους Παλαιστινίους. Παρουσίασε αυτούς που υποστήριξαν τον Fraser σαν κακούς και ανέντιμους, αλλά ταυτόχρονα ως ικανούς και αξιόμαχους ομιλητές. Είπε ότι προσπαθούσαν να θολώσουν τα μάτια των άλλων συνδικαλιστών και της επιθεώρησης, κινητοποιώντας τη θυματοποίηση μέσω της κατηγορίας του αντισημιτισμού.

Σε κάποια σημεία της απόφασης, η επιθεώρηση άφησε να φανεί το απαξιωτικό της πρόσωπο. Αντιπαρέβαλε το ‘προσγειωμένο στυλ’ του Ronnie Fraser με τη ‘μεγαλειώδη πρόζα στην οποία εκφράστηκε η καταγγελία’ από τον Anthony Julius. Κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι είναι εντελώς συνηθισμένο να είναι ο δικηγόρος πιο γλαφυρός απ’τον πελάτη. Αλλά εδώ γίνεται μια νύξη στην ακριβή και καθως-πρέπει αντιπροσώπευση του Fraser. Η επιθεώρηση συνεχίζει: “το τεράστιο εύρος της αντιδικίας την κάνει διπλά λυπηρή”. Φαίνεται να υπονοούν την ισχύ εκείνων που υποτίθεται χρηματοδότησαν την υπόθεση. Ωστόσο, από τη σκοπιά του Fraser, μπορεί να ειπωθεί ότι το συνδικάτο είναι το πλούσιο και ισχυρό. Στην πραγματικότητα την υπόθεση Fraser δεν την στήριξαν εγκάρδια τα εθελοντικά όργανα της Εβραϊκής κοινότητας, αλλά σε μεγάλο βαθμό βασίστηκε στην αφοσίωση ενός μόνο ατόμου, του δικηγόρου Anthony Julius.

Τρεις από τους μάρτυρες του Fraser επικροτήθηκαν από την επιθεώρηση ως ‘προσεκτικοί, σκεπτόμενοι, ευγενικοί’ και ‘έχοντας συνείδηση των υποχρεώσεών τους ως μάρτυρες’. Το περιεχόμενο της μαρτυρίας τους δεν λήφθηκε καθόλου υπ’όψιν.

Οι άλλοι μάρτυρες κατηγορήθηκαν ότι ΄έκαναν θεατρινισμούς΄, ‘διέσπειραν τις απόψεις τους΄ και ότι έβγαλαν λόγους προς το κοινό. Οι μάρτυρες του συνδικάτου, καλοί τίμιοι απλοί αξιωματούχοι του συνδικάτου ήταν, σύμφωνα με την επιθεώρηση, ‘μάλλον λιγότερο παρδαλοί’ και ‘απλά μίλησαν’. Η απλοϊκή διάκριση μεταξύ δεδομένων και γνώμης χωλαίνει μπροστά στην δύσκολη πραγματικότητα της εξιστόρησης της ζώσης εμπειρίας του αντισημιτισμού, και των αποτελεσμάτων τέτοιων βιωμάτων.

Η επιθεώρηση επέλεξε να μην κρύψει τον εκνευρισμό της. Δεν θεώρησε άξια ασχολίας μια υπόθεση φερόμενου θεσμικού αντισημιτισμού, εν συγκρίσει με υποθέσεις διακρίσεων που θεώρησε γνήσιες:

“Η Επιθεώρηση Εργασίας είναι ένα υπό πίεση δημόσιο όργανο και δεν είναι σωστό οι πόροι του να σπαταλούνται όπως με αυτή την υπόθεση. Ούτε ήταν πρέπον να έχουν οι κατηγορούμενοι να αντιμετωπίσουν τέτοιες κατηγορίες και να μπουν στον κόπο να επιχειρηματολογήσουν για κάτι τέτοιο.”

Αργότερα, όταν το συνδικάτο κινήθηκε εναντίον του Ronnie Fraser για να καλύψει τα έξοδα της δίκης, ζητώντας εκατοντάδες χιλιάδες λίρες, η επιθεώρηση αναγκάστηκε να παραδεχτεί ότι είχε καταχραστεί την εξουσία της με το να δώσει έμφαση με μεγάλο ενθουσιασμό στην ακαταλληλότητα της υπόθεσης. Αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την έκδοση απόφασης ως αναρμόδιο λέγοντας ότι τα έξοδα είχαν ήδη κριθεί στην αρχική απόφαση. Ωστόσο, οι νέοι δικαστές κάναν κολλεγιά με την αρχική σύνθεση της επιθεώρησης, αφού δεν έχασαν ευκαιρεία αντί να ασχοληθούν με τα έξοδα, να επικροτήσουν την απόφαση της επιθεώρησης.

Ένας διαφωτιστικός διάλογος εξελίχθηκε κατα την εξέταση της Γενικούς Γραμματέως του UCU, Sally Hunt. Ο Anthony Julius τη ρώτησε για έναν μεγάλο αριθμό περιστατικών, ένα ένα, που είχαν γραφτεί ή λεχθεί στο συνδικάτο αν ήταν φερόμενα ως αντισημιτικά, είτε σε συνελεύσεις, είτε σε συναντήσεις, είτε στο email list των ακτιβιστών. Η Hunt σε όλα τα παραδείγματα είπε ότι δεν ήταν αντισημιτικά. Σαν να ήταν εξαντλημένος, ο Julius τη ρώτησε υποθετικά: ‘Αν κάποιος έλεγε, “αν θες να καταλάβεις τους Εβραίους, διάβασε το Mein Kampf”, αυτό θα ήταν αντισημιτικό;’ Η Hunt απάντησε ότι αν λεγόταν κάτι τέτοιο στο συνδικάτο, δεν θα ήταν αντισημιτικό, γιατί το συνδικάτο είναι αντιρατσιστικό οπότε ό,τι και να λεχθεί δεν είναι κατ’ανάγκη αντισημιτικό.

Αυτή η απάντηση είναι μια ρητή υιοθέτηση της πολιτικής της θέσης έναντι της πολιτικής της λογικής. Για την Hunt, για να κρίνει αν μια πρόταση είναι αντισημιτική ή όχι, μετράει ποιος το είπε, και όχι το τι λέει η πρόταση. Σαν τον Badiou, που λέει ότι ο αριστερός αντισημιτισμός είναι λογικά αδύνατος επειδή ο αντισημιτισμός είναι εξ ορισμού όχι αριστερός, έτσι και η Hunt θεωρεί τον αντισημιτισμό εντός ενός αντιρατσιστικού συνδικάτου ως αδιανόητο. Αντί να προβληματιστεί με την κανονικοποίηση του αντισημιτισμού στο συνδικάτο, η Hunt ορίζει την αντισημιτική συμπεριφορά και λόγο ως αντιρατσιστικά, όχι με βάση το περιεχόμενο, αλλά με βάση την εκφορά σε έναν χώρο που είναι a priori όχι αντισημιτικός. Οποιαδήποτε αμφισβητήσει αυτή την a priori αλήθεια πρέπει να εξοριστεί. Όποια προσπαθήσει να αλληλεπιδράσει με αυτή την αλήθεια με διάλογο, λογική, στοιχεία, ή επιχειρήματα, ρισκάρει τη θέση της ως μέρος της κοινότητας.

Έχοντας προεδρεύσει κατά την εξέταση της Sally Hunt, έχοντας δει την άρνησή της ότι οτιδήποτε είναι αντισημιτικό, ακόμα και υποθετικά, ο Δικαστής Snelson μάλωσε τον Anthony Julius μάλλον υποτιμητικά και εξέφρασε την ελπίδα ο Julius να αρχίσει σύντομα να μιλάει για τα δεδομένα της υπόθεσης (στΜ: ο δικαστής δεν θεώρησε καν τα περιστατικά που ανέφερε ο δικηγόρος ως στοιχεία της υπόθεσης).

Περίπτωση 3η: Πώς η φράξια του Corbyn αποκλείει τους πολιτικούς της αντιπάλους αντί να απαντά στην κριτική

Η τελική περίπτωση είναι μια εξέταση σειράς παραδειγμάτων για το πώς το δόγμα ‘ο Jeremy δεν ασχολείται με προσωπικά’ έχει αντιστραφεί σε μέθοδο προσωπικών επιθέσεων ενάντια στους κριτικούς του Corbyn. Αποτέλεσμα της αντιστροφής είναι η αποφυγή της αντιμετώπισης οποιασδήποτε κριτικής μέσω του εξορισμού του κριτικού έξω απ’την κοινότητα του καλού. Αφού ο κριτικός αφορίζεται, η κριτική του καυτηριάζεται και εκδίδεται προειδοποίηση προς άλλους πιθανούς/ες κριτικούς/ες.

Στις 14 Αυγούστου 2015, καθώς ο Jeremy Corbyn αναδείχθηκε ως πρωτοπόρος στις κομματικές εκλογές, η (στΜ: αγγλική εφημερίδα) Jewish Chronicle (JC) έκανε το πρωτοφανές να αφιερώσει το πρωτοσέλιδό της σε επτά ερωτήσεις σχετικά με τα προηγούμενα του Corbyn  με το θέμα του αντισημιτισμού (JC Editorial 2015).

Ρωτούσε για τη σχέση του με την καμπάνια ‘Deir Yassin Remembered’ που οργανώνει ο Paul Eissen, ένας ανοιχτά δηλωμένος αρνητής του Ολοκαυτώματος. Ο Eissen δήλωσε ότι ο Corbyn προσέφερε χρήματα και υποστήριξη.

Η JC ρώτησε τον Corbyn για τη σχεδιασμένη εμφάνισή του με τον Carlos Latuff, έναν αντισιωνιστή και αντισημίτη σκιτσογράφο, στον οποίο έχει απονεμηθεί το δεύτερο βραβείο στον Διαγωνισμό Σκίτσου Άρνησης του Ολοκαυτώματος από τον Πρόεδρο Ahmadinejad στην Τεχεράνη.

Η JC ρώτησε τον Corbyn σχετικά με την υπεράσπιση του Steven Sizer και την αντι-κατηγορία ότι οι κριτικοί του Sizer ήταν Σιωνιστές που προσπαθούσαν να τον λασπώσουν άδικα.

Η εφημερίδα ρώτησε τον Corbyn σχετικά με τη σχέση του με τη Hamas και τη Hezbollah, αντισημιτικές οργανώσεις στις οποίες αναφέρεται ως ‘φίλους’ και τις οποίες έχει υποστηρίξει ένθερμα, λέγοντας ότι είναι αφοσιωμένες στην ειρήνη και τη δικαιοσύνη στη Μέση Ανατολή (Video 2).

Ο Corbyn ρωτήθηκε γιατί δεν καταδίκασε ποτέ τισ αντισημιτικές αφίσες και πλακάτ που κατακλύζουν την ετήσια πορεία Al-Quds Day, η οποία σπονσοράρεται από το Stop the War, του οποίου ο Corbyn ήταν Εθνικός Προεδρεύων.

Ο Corbyn ρωτήθηκε γιατί υπερασπίστηκε τον Raed Salah ως ‘τιμημένο πολίτη’, έναν άνθρωπο ο οποίος ρητά χρησιμοποίησε μεσαιωνικές ρητορικές κατηγορίας αίματος για να προκαλέσει εβραιοφοβικό μίσος (στΜ: η κατηγορία αίματος ήταν η προφανώς ψεύτικη κατηγορία ότι δήθεν οι Εβραίοι σκότωναν μικρά παιδιά για να χρησιμοποιήσουν το αίμα τους στην παρασκευή του άζυμου άρτου του Πάσχα (οι ματσές που λέμε), μεσαιωνικής προέλευσης αλλά δημοφιλής κατηγορία στην ελλάδα μέχρι και τις αρχές του 20ου αι. λόγω της διασποράς της από τη “θρησκεία της αγάπης” μέσω “αγίων” όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός. Αγαπάτε αλλήλους, αλλά μην τυχόν και είναι Εβραίοι!).

Οι απαντήσεις του Corbyn δεν ήταν πειστικές (JC Reporter 2015). Είπε ότι δεν θυμόταν να δίνει χρήματα στον Eissen. Είπε ότι υποστήριξε την καμπάνια του Eissen πριν συνειδητοποιήσει ότι είναι αντισημίτης, αλλά το ίδιο έκαναν και πολλοί άλλοι. Είπε ότι αποφάσισε να μην εμφανιστεί με τον Latuff αλλά δεν είπε γιατί. Είπε ότι είχε υποστηρίξει τον Sizer ως θύμα μιας Σιωνιστικής καμπάνιας λάσπης πριν εκείνος γίνει αντισημίτης, και όχι μετά.

Η προκάτ απάντηση του Corbyn για το γιατί αναφέρεται στη Hamas και τη Hezbollah ως ‘φίλους’ είναι ότι είναι διπλωματική γλώσσα και ότι είναι υποστηρικτής της διπλοματικής διαδικασίας. Χρησιμοποίησε την ίδια δικαιολογία ‘διπλωματικής γλώσσας’ για την υπεράσπιση του Raed Salah, αυτόν με την κατηγορία αίματος (στΜ: !!!). Στην πραγματικότητα, ο Corbyn έχει υιοθετήσει τις πολιτικές της Hamas και της Hezbollah, έχει πάει ως καλεσμένος της Hamas στη Γάζα, δεν κριτικάρει τον αντισημιτισμό τους, δεν ανησυχεί από τις συνδέσεις τους με το ιρανικό καθεστώς. Με άλλα λόγια, τους θεωρεί μαχητές της ελευθερίας.

Ο Corbyn απάντησε της ερώτηση για τα αντισημιτικά πανώ και τις αφίσες λέγοντας ότι αντιτίθεται στον αντισημιτισμό.

Οι απαντήσεις του στη Jewish Chronicle ήταν γεμάτες υπεκφυγές και αποσπασματικές. Αλλά η απάντηση που πραγματικά δίνει πόνο, αυτή στην οποία βασίζεται στ’αλήθεια η φράξια του Corbyn, είναι ότι ο Corbyn υποστηρίζει τους Παλαιστινίους, και όλοι όσοι τον κατηγορούν για αντισημιτισμό το κάνουν για να τον λασπώσουν και να σιγάσουν την κριτική του προς το Ισραήλ.

Ο James Bloodworth, ο εκδότης του μπλογκ Left Foot Forward, εμφανίστηκε στο BBC Radio 4 Today Programme στις 28 Αυγούστου 2015. Κάνοντας τις γνωστές ρητορικές εισαγωγές ότι κανείς δεν κατηγορεί τον Corbyn ως αντισημίτη, συνέχισε εξηγώντας γιατί υπάρχει πρόβλημα με την ανοχή του Corbyn προς τον αντισημιτισμό και τη συμμετοχή και υποστήριξή του σε αντισημιτικές οργανώσεις και κινήματα.

Απαντώντας, η Diane Abbott, ηγετική βουλευτής του Labour επιτέθηκε. Η προσπάθεια να φανεί ο Corbyn ως αντισημίτης, είπε, ήταν σημάδι ότι η ‘ελίτ του Παλατιού’ και η ‘πολιτική τάξη’ των φοβούνταν για τις υποσχέσεις του κατά της λιτότητας. Η Abbott επιστράτευσε όλη τη ρητορική της δεινότητα για να ξεκαθαρίσει ότι τέτοιες ερωτήσεις είναι αυθάδεις και ακατάλληλες, ότι ήταν ‘προσωπικές’ επιθέσεις και όχι πολιτικό ζήτημα. Απάντησε παρουσιάζοντας τον Bloodworth ως έχοντας ξεπεράσει τα όρια της πολιτικής εντιμότητας και ευπρέπειας, και πέραν της βρεττανικής ευγένειας.

Την περασμένη βδομάδα, η Yasmin Alibhai-Brown είχε γράψει ένα άρθρο στον The Independent με τίτλο ‘Πέτα λάσπη αν θες αλλά μη λες τον Jeremy Corbyn Aντι-σημίτη’.

Είναι μια κατηγορία αλλόκοτη και ταυτόχρονα κακιασμένη. Η δεξιά, οι Blairites και οι σκληροί Σιωνιστές έχουν σχηματίσει την πλέον ανίερη συμμαχία για να σφαγιάσουν τη φήμη του πιθανού επόμενου αρχηγού του Labour. … Πιο καταθλιπτική είναι η σύμπραξη της ισχυρής δεξιάς και των Σιωνιστών. Φαίνονται αποφασισμένοι να τσακίσουν όλες τις εναλλακτικές στη φιλελεύθερη οικονομία και τη Δυτική ηγεμονία. … Όσο οι δυνάμεις του σκότους στρέφονται κατά του Corbyn, η μάχη για την ηγεσία συνεχίζει την πτώση της σε ένα παιχνίδι παθών. (Alibhai-Brown 2015)

Η Alibhai-Brown κινητοποιεί όλη την οργισμένη αποκήρυξη εναντίον όποιας βάλει θέμα αντισημιτισμού. Η ειρωνία είναι ότι χρησιμοποιεί η ίδια αντισημιτική λογική στην πορεία. Δείχνει αυτοδικαιωμένη οργή στην αυθάδεια τέτοιων θεμάτων. Όμως, υπάρχει μια επίκληση στην αυθεντία των αντισιωνιστών Εβραίων, εκείνων των Εβραίων των οποίων η θέση στην κοινότητα του καλού είναι εγγυημένη. ‘Η δεξιά, οι Blairites και οι σκληροί Σιωνιστές’ είναι εκείνοι που εφαρμόζουν αυτή την πενταβρόμικη πολιτική μανούβρα, λέει. Οι ‘δυνάμεις του σκότους’ είναι η ‘ισχυρή δεξιά’ και οι ‘Σιωνιστές’. Το άρθρο της Alibhai-Brown δεν είναι καν τόσο υποστηρικτικό υπέρ του Corbyn ως υποψηφίου για την αρχηγία του Labour, αλλά καταφέρνει να αστυνομεύσει τα όρια της κοινότητας του προοδευτικού. Οι Blairites και η δεξιά είναι απέξω, μαζί με τους ‘σκληρούς Σιωνιστές’ και τους ‘Σιωνιστές’.

Τον Ιούλιο, ο Corbyn είχε δώσει συνέντευξη στο Channel 4 News(Video 3). Ο Krishnan Guru-Murthy τον ρωτά γιατί αναφέρεται στη Hamas και τη Hezbollah ως ‘φίλους του’. Ο Corbyn απαντά με την προκάτ απάντηση ότι θέλει ειρήνη και αυτή συμπεριλαμβάνει και τη Hamas. Ο Gury-Murthy τον ξαναρωτά γιατί τους αποκαλεί ‘φίλους του’. Ο Corbyn αρχίζει να θυμώνει και τον κατηγορεί ότι διέκοψε την απάντησή του. Συνεχίζει τον λόγο του για τις ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και ο Gury-Murthy τον ρωτά για τρίτη φορά γιατί τους αποκαλεί ‘φίλους του’. Ο Corbyn υψώνει τον τόνο της φονής του και χειρονομεί, απαιτώντας να ολοκληρώσει. Κατηγορεί τον Guru-Murthy ότι είναι απροετοίμαστος να συζητήσει τα ευρύτερα θέματα της Μέσης Ανατολής. Το θέμα είναι αυτό, λέει: ‘η Hamas και η Hezbollah είναι μέρος της ειρηνευτικής διαδικασίας…’. Όταν στριμώχνεται ξανά για το αν θεωρεί τη Hamas και τη Hezbollah φιλικές του οργανώσεις, κατηγορεί τον Gury-Murthy ότι ‘προσπαθεί να εξευτελίσει τη συζήτηση…’. Τελικά ο Corbyn κάθεται πίσω στην καρέκλα του και λέει: ‘ευχαριστώ για την ταμπλόιντ δημοσιογραφία’. Όταν στριμώχνεται, ο Corbyn προτιμά να προσπαθήσει να πετάξει τον Guru-Murthy εκτός της κοινότητας του καλού (‘ταμπλόιντ!’) παρά να απαντήσει την ερώτηση στα σοβαρά.

 

Συνεχίζεται…

Η Αριστερά του Corbyn: η πολιτική της θέσης και η πολιτική της λογικής—Μέρος 1ο

Ακολουθεί το πρώτο από τα τρία μέρη μετάφρασης κειμένου. Επειδή το κείμενο άξιζε να μεταφραστεί αλλά δεν συμφωνούμε και με όλα, δες πρώτα εδώ.

του David Hirsh
 
Corbyn

Ο Jeremy Corbyn μιλά σε συγκέντρωση για τη Γάζα στο Λονδίνο, 2010. Credit: Maddy Cozins/Flickr

Σύνοψη

Αυτό το κείμενο αφορά την προτίμηση της σύγχρονης Αριστεράς να ορίζει τους αντιπάλους της δια του αποκλεισμού τους, αντί να προτιμά να τους φέρει προς το μέρος της. Οι αντίπαλοι ορίζονται ως εκτός της κοινότητας του καλού και του προοδευτικού. Έτσι, γίνονται “οι Άλλοι”, ανάξιοι να αντιμετωπιστούν με πολιτικά επιχειρήματα, λογική, και στοιχεία.

Η φράξια του Corbyn στο Labour Party προτάσσει μια ηθική απέχθειας για την ad hominem πολιτική, αλλά ταυτόχρονα ασχολείται επιμελώς με το να κατασκευάζει και να αστυνομεύει τα όρια του τι αποτελεί προοδευτικό διάλογο. Η άνοδος της φράξιας αυτής στην ηγεσία δείχνει τη δημοφιλία αυτής της πολιτικής κουλτουρας. (στΜ: και θα λέγαμε ότι είναι παράλληλη με τη Συριζοποίηση του Πασοκικού χώρου, και την Ανταρσυοποίηση των πρώην Συριζαίων.)

Ενόσο το ανήκειν σε ένα αντι-ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο ανέρχεται ως το βασικό συστατικό του προοδευτικού κινήματος, το μίσος προς το Ισραήλ αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής συμμετοχής στο εν λόγω στρατόπεδο. Σχετικά με αυτό θα εξετάσουμε τον Νόμο του Livingstone, έναν ρητορικό μηχανισμό που θέτει την αναγνώριση/ανάδειξη του αντισημιτισμού ως πιο ύποπτη και εγγενώς πιο προβληματική από το ίδιο το φαινόμενο του αντισημιτισμού. Υποδειγματικό υλικό μελέτης αποτελεί η αποβολή από το Πανεπιστημιακό Σωματείο University and College Union (UCU) οποιασδήποτε αντιτέθηκε στο μποϋκοτάζ του Ισραήλ.

Τα συμπεράσματα σχετίζονται με την κοινωνική κριτική που ασκήθηκε στο αυτόνομο λογικό υποκείμενο του Διαφωτισμού. Αυτή η κριτική μειώνει τη συνεισφορά της λογικής και της ανθρώπινης ευθύνης/πρακτορικότητας στην κοινωνική ζωή. Είναι μια εξέλιξη της έννοιας της “ψευδούς συνείδησης” η οποία βοηθά την κατάληξη σε μια κατάσταση που η Hannah Arendt (1975) ανέλυσε ως κεντρική για τα απολυταρχικά καθεστώτα: μια κουλτούρα που όλες οι διαφωνίες αντιμετωπίζονται ως “προερχόμενες από βαθειές φυσικές, κοινωνικές, ή ψυχολογικές πηγές, πέραν του ελέγχου του υποκειμένου και συνεπώς πέρα από τις δυνάμεις της λογικής”.

Μέρος 1ο: Ο Corbyn και η κοινότητα του καλού

Από την αρχή της καμπάνιας για την αρχηγία του Βρεττανικού Labour Party, μια απ’τις πιο χαρακτηριστικές θέσεις του Jeremy Corbyn ήταν: ‘Όχι προσωπικά’ (Hattenstone 2015).

Κατά την καμπάνια του, απάντησε σε μια ομιλία του σε κριτική από τον Tony Blair:

‘Αυτό που δεν είναι, και δεν θα γίνει, αυτή η καμπάνια, είναι προσωπικοί τσαμπουκάδες, ύβρεις, αμφισβήτηση του χαρακτήρα άλλων ανθρώπων, ή άλλων υποψηφίων. Πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι, ειδικά νέοι, ξενερώνουν απόλυτα από την πολιτική διασημότητα, προσωπικότητα, προσωπική διαμάχη, ύβρεις και τέτοια. Ας είμαστε ενήλικοι. Ας κάνουμε ένα σοβαρό ντημπέητ, σοβαρές συζητήσεις, με προτάσεις…’ (Hartley 2015).

Σε αυτό το άρθρο θα επιχειρηματολογήσω ότι αυτή η δήλωση του Jeremy Corbyn είναι όχι μόνο παραπλανητική, αλλά και ακριβώς το αντίθετο της πραγματικής πολιτικής του πρακτικής.

Στην πραγματικότητα η φράξια του Corbyn αποφεύγει εντελώς τον διάλογο σχετικά με ιδέες και πολιτικές. Αντιθέτως, ορίζει εξαρχής τον εαυτό της ως την “κοινότητα του καλού” και τοποθετεί τους ασκώντες κριτική και αντιπάλους της ως εκτός της κοινότητας. Δεν το κάνει συνειδητά, και αν της υποδειχτεί ότι το κάνει το αρνείται με θυμό. Αλλά, η “πολιτική της θέσης”, όπως την αποκαλώ, είναι ένα σημαντικό φαινόμενο, βαθειά ριζωμένο στη σύγχρονη Αριστερή πολιτική κουλτούρα. Η Hannah Arendt (1975) εξήγησε ότι ένα από τα ειδοποιή χαρακτηριστικά των αυταρχικών καθεστώτων είναι η απεικόνιση των πολιτικών διαφωνιών ‘ως αναμφισβήτητα προερχόμενες από βαθειές φυσικές, κοινωνικές, ή ψυχολογικές πηγές, πέραν του ελέγχου του υποκειμένου και συνεπώς πέρα από τις δυνάμεις της λογικής.’ Το πράττειν της Αριστεράς του Corbyn δεν είναι ακόμα απολυταρχικό, αλλά ούτε είναι κοντά στο να πλησιάσει σε ένα δημοκρατικό πεδίο διαλόγου, επιχειρηματολογίας, και στοιχειοθεσίας.

Ο μοναδικός αρχηγός του Labour που κέρδισε Γενικές Εκλογές (στΜ: αντίστοιχες των βουλευτικών) την εποχή της έγχρωμης τηλεόρασης είναι ο Tony Blair. Κέρδισε τρεις εκλογές. Είναι μισητός με πάθος και δηλητήριο πέραν κάθε πολιτικής διαφωνίας.

Η απόκρυφη προσβολή που πετιέται σε κάθε Αριστερό κριτικό του Corbyn στο Facebook είναι: ‘είσαι Tory’ (στΜ: Συντηρητικός/Δεξιός). Εξίσου εύκολα, ‘είσαι Σιωνιστής’ ή ‘υποστηρίζεις τον Blair’. Δηλαδή, προτιμάται η εξορία ενός κριτικού εκτός της κοινότητας του καλού και η τιμωρία τους για κακή πίστη, παρά η προσφορά λόγων γιατί κάποιος μπορεί να έχει κάνει λάθος σε κάποιο ζήτημα αρχής, πολιτικής, ή στοιχείων/δεδομένων.

Η αλήθεια είναι ότι ένας φυλετισμός υπάρχει σε οποιαδήποτε πολιτική οργάνωση—μια ζεστή συντροφικότητα για “εμάς” και ένας βαθμός ασέβειας για τους “άλλους”. Η πολιτική αφήγηση πάντα συνδέει ιδέες και πολιτικές με κοινότητες μέσω συναισθηματικών και διανοητικών δεσμών. Αλλά το φαινόμενο Corbyn θέτει ως πρωταρχική διαδικασία το διαχωρισμό των “μέσα” με τους “έξω”.

Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή έχουμε να κάνουμε τόσο με μια πολιτική ταυτοτήτων, όσο με ένα πρόγραμμα για τη διακυβέρνηση ή τη ριζοσπαστική αλλαγή. Αν το Labour δεν μπορεί να κερδίσει ούτε καν με τον Ed Miliband, και δεν ενδιαφέρεται να κερδίσει με έναν Tony Blair, τότε ίσως είναι έτοιμο να χάσει θαρραλέα και έντιμα με έναν Jeremy Corbyn.

Σε δημοσκόπηση σε μέλη του Labour κατά την εκλογή αρχηγού, ο Andy Turnham και η Yvette Cooper πήραν πιο ψηλά ποσοστά από τον Corbyn στην ερώτηση: ‘είναι πιθανό να κερδίσει τις Γενικές Εκλογές;’ αλλά ο Corbyn πήρε πιο ψηλό ποσοστό στην ερώτηση ‘θα έπρεπε να είναι αρχηγός;’ (Dahlgreen 2015). Σε μια άλλη δημοσκόπηση το να ‘ξέρει να κερδίζει εκλογές’ βρέθηκε ως ‘σημαντική ηγετική ικανότητα’ μόνο από 27 τοις εκατό των ψηφοφόρων στις κομματικές εκλογές για την ηγεσία (Kirkup 2015).

Υπάρχει ακόμα η έντονη και συναρπαστική φαντασίωση ότι ο Corbyn μπορεί να σαρώσει στην εξουσία με τον ριζοσπαστισμό του και τη “νέα πολιτική” του (στΜ: βλέπε Αλέξη, λολ): ότι θα ενθουσιάσει τις λαϊκές μάζες νέων ανθρώπων, θα τους πείσει, θα τους κάνει να πιστεύουν, θα επαναλάβει στη χώρα την απίθανη νίκη που πέτυχε στο κόμμα.

Αλλά ίσως πιο σημαντική είναι η εσωστρεφής “όχι στο όνομά μου” πολιτική που έχει παραιτηθεί της νίκης και της θετικής ελπίδας αλλαγής στον κόσμο. Η πολιτική του σοσιαλισμού, ενός θετικού δημιουργικού προτάγματος, έχει αντικατασταθεί από την πολιτική της αντίδρασης και του κραξίματος, μιας αρνητικής συμβολικής βεβαίωσης αθωότητας. Επίσης αποτελεί παλιμπαιδισμό, στο βαθμό που περιορίζεται μόνο σε μια ηθικοπλαστική και αναποτελεσματική αντιπολίτευση.

Η έντονη προσωπική ανταμοιβή αυτής της πολιτικής ταυτοτήτων είναι ένα συναίσθημα εσωτερικής καθαρότητας. Ο κόσμος μπορεί να έχει βολευτεί εντελώς και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό, αλλά δεν θα φταίω εγώ, η ψυχή μου θα είναι καθαρή. Υπ’αυτή την έννοια, ενώ η φράξια του Corbyn λέει ότι δεν ασχολείται με το προσωπικό, δεν ασχολείται ούτε καν με το πολιτικό.

Στην ίδια ομιλία με παραπάνω, οχτώ δευτερόλεπτα αφού ο Corbyn είπε ότι δεν του αρέσουν οι προσωπικές ύβρεις, ξεκινά κάποιες ύβρεις ο ίδιος. ‘Οι πλούσιοι’ και ‘οι ισχυροί’, λέει, ‘επωφελούνται τόσο από το πολιτικό μας σύστημα, που δεν τους νοιάζει αν τους βρίσεις, αρκεί να συνεχίσουν οι φοροελαφρύνσεις τους….’ Οι πλούσιοι και ισχυροί δεν ενδιαφέρονται για τις προσωπικές ύβρεις επειδή ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους. Είναι ΟΚ να είσαι “προσωπικός” όταν ο στόχος είναι εκτός της κοινότητας του προοδευτικού και του καλού.

Ο Corbyn συνεχίζει λέγοντας ότι νοιώθει πως εκείνοι που “καταφεύγουν σε προσωπικές ύβρεις” είναι “μάλλον νευρικοί λόγω της ισχύος της δημοκρατίας”. Βρίσκει έναν άλλον τρόπο να αναφερθεί στην υποτιθέμενη αιτία αντί για το εν λόγω αντικείμενο συζήτησης.

Όταν ο Corbyn αμφισβητείται βάσει των πιστεύω του και του ιστορικού του, τείνει να απαντά χαρακτηρίζοντας την πολιτική αμφισβήτηση ως προσωπική επίθεση. Την αντιμετωπίζει ως παραβίαση της ιδιωτικότητας, αγενή, και άξεστη. Έτσι, πετυχαίνει τρία πράγματα. Παρουσιάζει τον εαυτό του ως το αθώο θύμα μιας άδικης επίθεσης, αποφεύγει να απαντήσει στην ουσία της αμφισβήτησης, και προωθεί τη διάκριση μεταξύ των καλών ανθρώπων που είναι με το μέρος του και των κακών που είναι εκτός του στρατοπέδου του. Ο Howard Jacobson γράφει:

Υπήρχε κάτι το ηθικοπλαστικό τύπου “μα πώς τολμάτε” στην έντονη και δραματική αντίδραση του Jeremy Corbyn στην κριτική για το πώς οι κακές παρέες του δείχνουν ποιος είναι. ‘Η ιδέα ότι είμαι κάποιο ρατσιστικό ή αντισημιτικό άτομο είναι αποκρουστική, αηδιαστική, και βαθειά προσβλητική,’ είπε (Jacobson 2015).

‘Χτυπάνε καμπανάκια όταν κάποιος πολιτικός μιλά υπεροπτικά για την τιμή του,’ παρατηρεί ο Jacobson. Όταν ο Jeremy λέει ότι δεν ασχολείται με προσωπικά εννοεί ότι δεν απαντά στην κριτική με τον συνηθισμένο τρόπο. Δεν απαντά με τη λογική ή με επιχειρήματα, απλά αρωείται να μιλήσει σοβαρά για θέσεις, ιδέες, ή την μέχρι τώρα πορεία του. Πιο πολύ ενδιαφέρεται να κάνει την κριτική να φαίνεται σαν προσωπική προσβολή παρά να προσπαθήσει να πείσει. Ότι ο ‘Jeremy δεν ασχολείται με προσωπικά’ δεν σημαίνει ότι σταματά να προσβάλει άλλους, σημαίνει ότι σταματά να απαντά σε αυτό που ορίζει ο ίδιος ως προσβολή.

Δεν είναι τυχαίο ότι το θέμα του αντισημιτισμού έχει γίνει κομβικό στο να ορίσει ποιος είναι μέσα και ποιος όχι. Στην περίοδο μετά τον 2ο ΠΠ, στους δημοκρατικούς διαλόγους τουλάχιστον, όλοι αναγνώριζαν τον αντισημιτισμό ως κακό και η αντίδραση κατά του αντισημιτισμού ήταν προαπαιτούμενο για την ένταξη στην προοδευτική πολιτική. Σήμερα, μόνο και μόνο να ξεκινήσει κανείς μια κουβέντα για το τι είναι αντισημιτικό και τι δεν είναι, και χτυπάνε καμπανάκια για τους τωρινούς προοδευτικούς. Ειδικότερα ακόμα, αν κάτι που ειπώθηκε ή έγινε σχετιζόταν με το Ισραήλ ή τους Παλαιστινίους και ρωτήσεις αν ήταν αντισημιτικό ή όχι, ρισκάρεις να σε αμφισβητήσουν ως μέλος της κοινότητας του καλού (στΜ: αυτά στην Αγγλία, γιατί στο ελλαδιστάν τσακώνονταν να δουν αν και καλά τα παίρνουμε απ’τη Μοσσάντ ή τον Ισραηλινό στρατό, για κείμενο το οποίο μιλούσε για τους Εβραίους της ελλάδας και δεν είχε καμμία σχέση με την Παλαιστίνη!).

Είναι δύσκολο να έχει κανείς έναν λογικό διάλογο με στοιχεία σχετικά με τον σύγχρονο αντισημιτισμό, αλλά είναι έυκολο να αναδείξει κανείς ότι το ζήτημα του αντισημιτισμού ως τέτοιο είναι δείκτης πολιτικής καθαρότητας. Στην εποχή μας, ένα άτομο που εγείρει το ζήτημα του αντισημιτισμού αναγνωρίζεται πιο εύκολα σαν μέλος του λάθος γκρουπ, παρά ως κάποιος/α που αντιμετώπισε/ζει πραγματικό αντισημιτισμό. Το να εγείρεις το ζήτημα θεωρείται υποστήριξη του Blair, των Tory ή Σιωνιστική παρέμβαση. Θεωρείται ότι γίνεται κακή τη πίστει για να αποσιωπήσει την κριτική στο Ισραήλ ή την Αριστερά. Αντιθέτως, ο ίδιος ο αντισημιτισμός δεν θεωρείται ως πρόβλημα όταν φαίνεται ως υποστηρικτικός προς τους Παλαιστινίους.

Σε ομιλία του στο συνέδριο του Conservative Party (στΜ: Συντηρητικό Κόμμα) τον Οκτώβρη του 2015, ο David Cameron άσκησε κριτική στον Jeremy Corbyn επειδή αποκάλεσε τραγωδία την δολοφονία του Osama Bin Laden. Ο Cameron συνέχισε, σε τόνους κομματικού συνεδρίου, λέγοντας, ‘Φίλοι μου, δεν μπορούμε να αφήσουμε αυτόν τον άνθρωπο να διασπείρει στην πολυαγαπημένη μας χώρα την ιδεολογία του που είναι φιλοτρομοκρατική, και κατά της ασφάλειας και της Βρεττανίας…’ (Wilkinson 2015).

Λοιπόν, ο Corbyn είναι υπέρ του μονομερούς πυρηνικού αφοπλισμού και έχει δηλώσει ότι ως πρωθυπουργός δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ πυρηνικά όπλα (Sparrow 2015). Κατά καιρούς έχει δηλώσει θερμή υποστήριξη για την ‘Ιρακινή αντίσταση’, τον IRA, τη Hamas και τη Hezbollah. Ο Corbyn ήταν πρόεδρος του ‘Stop the War’ (στΜ: καμπάνια του SWP, του αγγλικού ΣΕΚ) που είναι ρητά συλλήβδην υπέρ όποιου πολεμά εναντίον Βρεττανικών και Αμερικανικών δυνάμεων.

Σε εμφάνισή του στο Press TV, το προπαγανδιστικό αγγλόφωνο κανάλι του Ιρανικού κράτους, στο οποίο ο Corbyn μερικές φορές έκανε εκπομπή, είχε πει ότι η δολοφονία του Bin Laden ήταν τραγωδία. Το εν λόγω πρόγραμμα (video 1) ήταν σε εκπομπή της Yvonne Ridley, ηγετικού στελέχους του Respect Party του George Galloway (στΜ: σχετικά νέο κόμμα με “αριστερή” εμφάνιση και ξεκάθαρα ακροδεξιά ιδεολογία). Η Ridley θεωρεί ότι ‘το Ισραήλ είναι ένα δηλητηριώδες μικρό κράτος’ και βεβαιώνει ότι το Respect είναι ‘κόμμα ελεύθερο από Σιωνιστές’ ενώ τα μεγάλα κόμματα ‘βρίθουν Σιωνιστών’ (Das 2012).

Σε αυτή την εκπομπή ο Corbyn συμμετέχει σε έναν ζαλιστικό κατήφορο θεωριών συνομωσίας: ίσως ο Bin Laden δολοφονήθηκε πριν χρόνια. Η δολοφονία του ήταν ‘εξωδικαστική’ όπως του Adolf Eichmann από ‘το Σιωνιστικό κράτος’. Τα κεφάλια του Charles II και του Oliver Cromwell τα κάναν ‘περιφορά’, υπάρχει μια ‘μεσαιωνική θριαμβολογία’ γύρω από τον θάνατο του Bin Laden. Η δολοφονία του Bin Laden είναι μια ‘τραγωδία’ σαν την 11η Σεπτεμβρίου και σαν την επίθεση στο Αφγανιστάν. Επειδή δεν δημοσιεύτηκαν φωτογραφίες του νεκρού Bin Laden’s ο Obama λέει ψέμματα για τον θάνατό του.

Ώστε πώς απάντησε ο Corbyn στις επιθέσεις του Cameron για την πυρηνική του μονομέρεια, την υποστήριξη για τρομοκράτες, την αντίδρασή του στη δολοφονία Bin Laden και την υποστήριξή του για εκείνους που επιτίθενται σε Βρεττανικές δυνάμεις; Ο Corbyn έχει απαντήσεις. Η πολιτική του παράδοση αντιλαμβάνεται ως μεγαλύτερες πληγές του πλανήτη τον Αμερικανικό, Βρεττανικό και Ισραηλινό ιμπεριαλισμό. Πιστεύει ότι όλες οι δυνάμεις που αντιτίθενται στον ιμπεριαλισμό, συμπεριλαμβανομένου του Ιρανικού κράτους και της Yvonne Ridley, των Ιρακινών Τζιχαντιστών, του Bin Laden, του IRA, της Hamas και της Hezbollah, είναι εξ ορισμού αμυντικές. Τις υποστηρίζει αρκεί να είναι ‘αντι-ιμπεριαλιστικές’, και αν είναι αντι-δημοκρατικές, τότε τις θεωρεί δημιουργήματα του ιμπεριαλισμού.

Αλλά ο Jeremy Corbyn δεν απάντξσε στον Cameron υπερασπίζοντας τις ιδέες του και τισ πεποιθήσεις του. Αντιθέτως, ένας εκπρόσωπος Τύπου είπε το εξής: ‘Το γεγονός ότι ο David Cameron χρησιμοποίησε τον λόγο του για να κάνει προσωπικές επιθέσεις εναντίον του Jeremy Corbyn δείχνει σίγουρα ότι έχει ενοχληθεί από την επανενεργοποίηση του Labour Party.’

Η επίσημη σελίδα του Corbyn στο Facebook χαρακτήρισε την ομιλία του Cameron ως ‘τις πιο αισχρείς ύβρεις’ και ‘προσωπικές επιθέσεις επιπέδου νηπιαγωγείου’. Συνέχισε λέγοντας:

Θα προσέξατε την ομοιότητα των δηλώσεων του πρωθυπουργού και των ταμπλόιντ, οι οποίες συκοφαντούσαν τον Jeremy Corbyn όλο το καλοκαίρι και μετά…. Τα κίνητρα είναι τα ίδια: να πνίξουν τον διάλογο και να κάνουν τα επιχειρήματά μας ταμπού (Dearden 2015).

Φαίνεται να υπάρχει μια συσχέτιση μεταξύ της υποστήριξης αυταρχικών ιδεών και κινημάτων απ’τη μια, και η υιοθέτηση αυταρχικών πρακτικών απ’την άλλη. Η Hannah Arendt (1975) έγραψε ότι ένα ειδοποιές χαρακτηριστικό των ολοκληρωτικών κινημάτων του 20ου αιώνα ήταν:

… η εισαγωγή εντελώς νέων μεθόδων στην πολιτική προπαγάνδα, και η αδιαφορία προς τα επιχειρήματα των πολιτικών αντιπάλων. Αυτά τα κινήματα όχι μόνο θέταν εαυτόν εκτός και εναντίον του κομματικού συστήματος στην ολότητά του, αλλά βρήκαν και μια λαϊκή βάση που δεν είχε ποτέ ακουμπηθεί και “διαφθαρεί” από το κομματικό σύστημα. Συνεπώς δεν χρειαζόταν να αμφισβητήσουν αντίθετα επιχειρήματα και συνεχώς προτιμούσαν μεθόδους που κατέληγαν στο θάνατο αντί της πειθούς, στη διασπορά τρόμου αντί πεποιθήσεων.

Προφανώς το φαινόμενο Corbyn δεν είναι προς το παρόν σωματικά βίαιο κίνημα, παρά την δι’αντιπροσώπου συγκίνηση που νοιώθει όταν συγχαίρει βίαια κινήματα στος διεθνείς του συμμαχίες. Παρόλ’αυτά επιχειρηματολογώ υπέρ της ιδέας ότι είναι κίνημα διαλεκτικής βίας με την έννοια ότι καταπιέζει οποιαδήποτε αμφισβήτηση. Η περιγραφή της Arendt (1975) για την ολοκληρωτική προσέγγιση στο διάλογο και την αμφισβήτηση μοιάζει με τις εμπειρίες εκείνων απ’την Αριστερά και το Εργατικό κίνημα που τόλμησαν να αμφισβητήσουν τη φράξια του Jeremy Corbyn.

Οι αγώνες σχετικά με τα όρια του πολιτικού διαλόγου είναι συχνά πηγές σημαντικού πολιτικού ανταγωνισμού. Στη σύγχρονη Αριστερά, οι άνθρωποι και οι ιδέες όλο και περισσότερο βγαίνουν εκτός διαλόγου με τη διαλεκτική βία, παρά με λογικό διάλογο και επιχειρηματολογία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει αυτό εκτός απ’την αποφυγή λογοδοσίας. Δεν είναι το αποτέλεσμα διαλόγου που θέτει κάποιες πολιτικές εκτός της κοινότητας του καλού, αλλά η ίδια η τοποθέτηση επί κάποιου θέματος προκαταβάλλει τη συζήτηση. Απόντος του διαλόγου και των επιχειρημάτων, η διαδικασία ορισμού ατόμων ως ανήκοντες στους εκτός, παίρνει μονολιθικές και ουσιοκρατικές μορφές (στΜ: Καστοριαδικά μιλώντας θα λέγαμε ότι επικρατεί η έννοια του είναι ως είναι καθορισμένο, δηλαδή ότι σου βάζουν μια ταμπέλα και μετά είσαι αυτό και τέρμα, άσχετα αν η ταμπέλα είναι λάθος ή αποσπασματική). Γι αυτό και παρόλο που η σύχρονη Αριστερά έχει απολύτως ισχύοντες λόγους ώστε να ανησυχεί για τον αντισημιτισμό, αυτοί οι λόγοι δεν ακούγονται. Φιμώνονται από μια κοινή εικασία ότι όποια δίνει τέτοιους λόγους το κάνει κακή τη πίστει για να αποσιωπήσει την καταπίεση των Παλαιστινίων. Οι παλιοί ολοκληρωτικοί όριζαν ως εχθρούς τους ανθρώπους συγκεκριμένων κατηγοριών. Δεν ήταν άνθρωποι που είπαν αυτό ή το άλλο, ήταν άνθρωποι που ήταν κάτι ανεπιθύμητο. Αυτή η υποχώρηση από την πολιτική της επιχειρηματολογίας και του διαλόγου και η αντικατάστασή της με κάτι πιο απειλητικό είναι το θέμα αυτού του κειμένου. (Για περισσότερα σχετικά με τους αγώνες γύρω απ’τα όρια του πολιτικού διαλόγου και τον αντισημιτισμό, δες το Hirsh 2010).

 

Συνεχίζεται…

Ποπ μεταμοντερνισμός και Αριστερά

Σε αυτό το ιστολόγιο μέχρι τώρα έχουμε ασχοληθεί αποκλειστικά με παθογένειες του ελληνικού “χώρου”, και όχι με εξωτερική πολιτική/μεσανατολικό κλπ. Μεγάλο παράδειγμα τέτοιας παθογένειας είναι ο εθνικισμός που υπάρχει ακόμα στον “χώρο”, και η έκφρασή του μέσω π.χ., του αντισημιτισμού, όπως έχουμε δείξει πολλές φορές. Ειδικά η Αριστερά, ακολουθεί περισσότερο από τους αναρχικούς μια λογική “θέσης”, δηλαδή ταμπέλας: εκθειάζει την ακροδεξιά Ρωσσία, το ακροδεξιό Ιράν, την ακροδεξιά Χαμάς, όχι για τις πράξεις τους που είναι ακροδεξιές, αλλά μόνο και μόνο επειδή έχουν την ταμπέλα του αντι-αμερικάνου. Άρα και αντι-ιμπεριαλιστή, στο Αριστερό φαντασιακό. Συνεπώς μόνο και μόνο το ανήκειν στον—κατά την Αριστερά—”άξονα του καλού” σου δίνει λευκή επιταγή να σφάζεις κλπ όντας πάντα καλός, σύμφωνα με την Αριστερά.

Αυτός ο “ποπ μετα-μοντερνισμός”, δηλαδή ο άκρατος σχετικισμός που θέτει μια (ακροδεξιά) ιδεολογία ως καλή ή κακή ανάλογα με το ποιος είναι ο φορέας της (καλή Χαμάς vs κακή ΧΑ, πχ), έχει γίνει πλέον κυρίαρχη Αριστερή ιδεολογία. Αρχικά ως Βρεττανικό franchise του ΣΕΚ από το SWP, κυριάρχησε στην Ανταρσύα, στη ΛΑΕ, και σε κομμάτι του Σύριζα και των αναρχικών. Πλέον, αυτές οι ομάδες ερμηνεύουν οποιαδήποτε κριτική στη Ρωσσία το Ιράν κλπ ως καταπίεση, κυριαρχία, ιμπεριαλισμό αυτομάτως, σκοτώνοντας έτσι την επιχειρηματολογία και τον πολιτικό διάλογο. Υπερασπίζονται έτσι ομάδες με εθνικά κριτήρια, όπου όλοι οι Μεξικανοί/Παλαιστίνιοι/Ιρανοί/κλπ είναι καταπιεσμένα επαναστατικά υποκείμενα, ενώ όλοι οι Βρεττανοί/Αμερικανοί/Ισραηλινοί/Γάλλοι είναι καταπιεστές de facto, μόνο και μόνο λόγω του πού γεννήθηκαν, και όχι λόγω των πράξεών τους.

Palestinian neo-nazis

Κατά την Ανταρσύα “Αριστεροί αγωνιστές της ειρήνης”: μερικοί φασιστικοί χαιρετισμοί είναι πιο ίσοι από άλλους…

Αυτή η λογική είναι αντίθετη με τον παραδοσιακό διεθνισμό, καθώς οι καταπιεστές Μεξικάνοι/Αμερικανοί/Ισραηλινοί/Παλαιστίνιοι κλπ θα έπρεπε να μας βρίσκουν ενάντιες, και να συμπαραστεκόμαστε με τις καταπιεσμένες Μεξικάνες/Αμερικανές/Ισραηλινές/Παλαιστίνιες, και όχι βάσει εθνικών κριτηρίων. Επίσης, παραβιάζει την αρχή της ατομικής και κοινωνικής αυτονομίας, καθώς δεν θεωρεί ότι οι λαοί είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους, αλλά άβουλα όντα, έρμαια μιας Ιστορίας που κινούν οι Δυτικοί “καταπιεστές”. Έτσι, έχουμε φτάσει από μια αρχική παραβίαση της αρχής της αυτονομίας, σε επίπεδα ευθέους ρατσισμού, μιας και οι Ανταρσαίοι και Σια αρνούνται να παραχωρήσουν το δικαίωμα σε έναν Ιρακινό/Σύριο/Μεξικανό/Παλαιστίνιο να έχει μυαλό και να σκέφτεται μόνος του και να έχει γίνει ρατσιστής και πατριαρχικός—αν σκέφτεται έτσι, πρέπει ντε και καλά να φταίει κάποιος άλλος, και συγκεκριμένα η Δύση, λενε—έτσι αφαιρώντας της αυτονομία του υποκειμένου και θεωρώντας οποιοδήποτε εξω-Δυτικό υποκείμενο αποκλειστικά ως ετεροθεσμισμένο σε σχέση με τη Δύση και, κατ’επέκταση, χαζό/υποδεέστερο (εξού και ο ρατσισμός). Έτσι, συνεχίζουν την παράδοση των αστών του 19ου αιώνα, των οποίων ο Οριενταλισμός εξωτικοποίησε το “διαφορετικό” της Ανατολής, και πυροδότησε τους εθνικισμούς των φιλελλήνων, νεότουρκων, κλπ.

Όλα αυτά μέχρι τώρα σωστά, αλλά γνωστά, οπότε γιατί τα λέμε εδώ; Ως disclaimer, επειδή θα ακολουθήσει μια μετάφραση κειμένων από Βρεττανικό μέσο σχετικά με την εκεί αριστερά και τον αντισημιτισμό σε σχέση με το Ισραήλ στην Αγγλία. Προφανώς δεν συμφωνούμε με όλα όσα λέγονται, και δεν είναι όλα σχετικά με τον ελλαδικό χώρο: οπότε, δεν θα τα παραθέσουμε γιατί μας ήρθε ξαφνικά να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την εξωτερική πολιτική, πόσω μάλλον με τις Αγγλο-ισραηλινές σχέσεις, αλλά γιατί υπάρχουν συγγένειες με τις θέσεις των ελαν/ελαρ και άρα είναι χρήσιμο να υπάρχουν κείμενα που δείχνουν πώς το franchise Ανταρσύα-ΣΕΚ/SWP, και αντίστοιχα Σύριζα/Labour εντέλει αφήνει χίλιους εθνικισμούς να ανθίσουν.

Μαζικός εθνικισμός

Τι να πούμε, προς το παρόν ο εθνικισμός κέρδισε. Ένας έλληνας απεργός πείνας αξίζει όσο 200 από τη Συρία, γιατί προφανώς η ζωή αξίζει ανάλογα από πού είσαι.

Από την άλλη, στη Φινλανδία επετράπηκαν οι γάμοι ΛΟΑΤΔ ατόμων, στην Ιρλανδία οι διαμαρτυρίες σταμάτησαν τις χρεώσεις για το νερό, στην Καταλονία κάναν ντεμέκ δημοψήφισμα (όπου 1,8εκ από τα 5εκ εγγεγραμμένων ψήφισαν ναι, οπότε τα 80% τα ακούμε βερεσέ), και παντού, μα παντού, οι εθνικές σημαίες ήταν το αξεσουάρ φετίχ των μαζών.

Οι εθνικισμοί είναι αυταπόδεικτα σάπιοι, και η ευρώπη δείχνει ενεργητικά τη σαπίλα της. Για κάποιον λόγο αποφάσισαν να κάνουν το χειρότερο που θα μπορούσαν κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας στον ΟΗΕ για το αντιναζιστικό νομοσχέδιο: απείχαν. Βλέπεις, το νομοσχέδιο το κατέβασε η Ρωσία, και το υπερψήφισαν η Κίνα, η Βραζιλία, το Ιράν, το Ισραήλ, δηλαδή όλες οι “λάθος χώρες” κατά την ΕΕ.

Ενώ εδώ στο μπλογκ δεν είμαστε αντι-αμερικάνοι δυτικοφάγοι ρωσόφιλοι σταλινοαπόγονοι, το να κάνεις τουμπεκί για το ναζισμό ενώ είσαι η ήπειρος που τον γέννησε και έχεις Τζόμπικ, Χρυσες αυγές κλπ, είναι τουλάχιστον ηλίθιο.

Καμμία ανοχή, η ελευθερία του λόγου δεν δικαιολογεί προτροπή σε βία, το ρατσισμό, τον αντισημιτισμό.

Χάρτης των χωρών που ψήφισαν το αντιναζιστικό νομοσχέδιο

Χάρτης των χωρών που ψήφισαν το αντιναζιστικό νομοσχέδιο

Γενοκτονία και Υποκρισία

Βαρεθήκαμε τους έλληνες. Όλα φαίνονται πλέον πολύ προβλέψιμα. Βαρεθήκαμε τους ειρηνιστές που ουρλιάζουν πως για να έρθει η πολυπόθητη ειρήνη πρέπει οι καλοί επαναστάτες να σφάξουν τους κακοί Εβραίοι, και ότι και καλά κανείς δεν μιλάει για τη Γάζα και όλοι τη γράφουν, ενώ πρόκειται για μια γενοκτονία. Όχι όπως η Συρία, που κανείς δεν ονομάζει γενοκτονία, ή την πτωχή πριν τίμια ελλάδα, η οποία θέλει τόσο πολύ να προστατέψει τους πρόσφυγες και να αποσύρει τον στρατό κατοχής της από τη Μακεδονία, τη Θράκη, την Κύπρο, το Αιγαίο, αλλά δεν την αφήνουν οι κακοί ξένοι. Αν έστω οι μισοί από αυτούς που μιλάνε για το μεσανατολικό κουνούσαν τον κώλο τους και έκαναν κάτι στην πράξη (αντί να κολλάνε αφίσες και να κάνουν πορείες) για να βοηθήσουν τους πρόσφυγες δίπλα τους, θα ζούσαμε σε έναν διαφορετικό κόσμο.

Είναι δύσκολο να το καταλάβουν αυτό ντεμέκ αντιρατσιστικές ομάδες που είναι γεμάτες έλληνες. Πώς να τους εξηγήσεις ότι για τόσον πολύ κόσμο στην ελλάδα το καταφύγιο και το σπίτι χωρίς ρεύμα, το Ασκελόν και η Γάζα δεν είναι κάπου μακρυά στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη: είναι στην Αττική, στα Πετράλωνα, στην Τριανδία, στην Κάτω Τούμπα, στην Αμάρυνθο, στη Μανωλάδα, στη Σκάλα Λακωνίας, στο Φαρμακονήσι. Αυτός που δεν δίνει μία για όλον αυτόν τον κόσμο στον ελληνικό βούρκο που ζει σε συνθήκες χειρότερες της Γάζας και του Ασκελόν, αλλά σε μια ελλάδα που θυμίζει Καμπούλ και Νταρφούρ, αυτός που δεν έχει κάνει τίποτα στην πράξη για να βοηθήσει τους πρόσφυγες, ή αυτή που νομίζει ότι βοηθά με το να κολλά αφίσες, είναι υποκριτικό να μιλάνε για το κακό κράτος του Ισραήλ, αποκλειστικά και μόνο, και ποτέ για κανένα άλλο.

Όποιος νομίζει ότι αυτή η θέση μας βγάζει λάδι κάποια Ισραηλινή κυβέρνηση, τόσο του κόβει, τόσο λέει. Θα υπερασπιστούμε τον Ισραηλινό λαό, και με ιδιαίτερο ζήλο τους απογόνους των ελλήνων Εβραίων που κατέφυγαν εκεί επειδή ο ελληνορθόδοξος όχλος τους πήρε τα σπίτια και τους είπε “φύγε γιατί θα σε βάλω στον φούρνο” (δες το προηγούμενο κείμενο του μπλογκ). Οι κυβερνήσεις να πάνε να χεστούνε. Αυτές κάνουν τη δουλειά τους, κι εμείς τη δική μας. 😉

Τι να κάνουμε, η μεγαλύτερη γενοκτονία πρόσφατα είναι η γενοκτονία της λογικής. Η αριστεροαναρχία που εύχεται “νίκη στην Ιντιφάντα”, εκθειάζει τους πυραύλους Αλ Κασσάμ και την ακροδεξιά και πατριαρχική Χαμάς, και ταυτόχρονα λέει ότι “το μεταναστευτικό μας το προτάσσουν για να ξεχάσουμε το πραγματικό πρόβλημα που είναι το μνημόνιο”, περιμένει ο Ισραηλινός να έχει την ακριβώς αντίθετη λογική, και να μην τον απασχολεί η υποτίμηση του σέκελ, να μην εκθειάζει τους δικούς του πυραύλους, αλλά να διαδηλώνει υπέρ της ειρήνης. Ενώ, αντίθετα, ο Παλαιστίνιος πρέπει, σύμφωνα με τους έλληνες, ντε και καλά να εκπληρώνει το φαντασιακό του εξεγερμένου επαναστάτη.

Όλα αυτά με καμμία επαφή με την πραγματική πραγματικότητα. Γενοκτονία λογικής και υποκρισία είναι να παρουσιάζονται ζώα που πανηγυρίζουν τους Ισραηλινούς βομβαρδισμούς ως τέρατα, ενώ τα αντίστοιχα ζώα που πανηγύριζαν τα hits των Αλ Κασσάμ να παρουσιάζονται ως επαναστάτες. Δηλαδή επειδή κάποιοι αμερικάνοι neocons χρησιμοποίησαν τους παλαιστίνιους που πανηγύριζαν για δική τους προπαγάνδα, αυτό αυτομάτως σημαίνει τι; Ότι δεν συνέβη το γεγονός; Ή ότι δείχνεις την ανωτερότητά σου ως αριστεροαναρχικός, κάνοντας ακριβώς την ίδια προπαγάνδα, αλλά με άλλη εθνοτική ομάδα; Εξήγησέ μας τι διαφορετικό έχεις από τον neocon, γιατί ειλικρινά δεν καταλαβαίνουμε. Ή νομίζεις ότι η σύγκρουση είναι ποδόσφαιρο, οπότε χρησιμοποιείς επιχειρήματα πεντάχρονου, όπως η υπεροπλία η ο αριθμός των νεκρών;

Θα καταλαβαίναμε μια αριστεραναρχία που θα έλεγε ότι, ξέρεις τι, έγιναν επεισόδια στη διαδήλωση υπέρ της κατάπαυσης του πυρός στο Τελ Αβίβ μεταξύ ειρηνιστών και φιλοπόλεμων, γιατί προφανώς και έγινε τέτοια διαδήλωση στο Τελ Αβίβ. Γιατί οι Ισραηλινοί δεν είναι τα φιλοπόλεμα ζώα που θες να παρουσιάζεις, και έχουν μικρό, αλλά πραγματικό κίνημα, και όχι τις ρομαντικές και άχρηστες παπαριές της ελληνικής αριστεραναρχίας. Αντιθέτως, η τωρινή αριστεραναρχία στην ελλάδα δεν έκανε καμμία τέτοια διαδήλωση, αλλά έκανε διαδηλώσεις υπέρ του θανάτου Ισραηλινών.

Επίσης, η ελληνική αριστεραναρχία επικρότησε τους επιτιθέμενους στις Ευρωπαϊκές Συναγωγές, λες και οι Εβραίοι της Γαλλίας ή του Βελγίου έχουν κάνα συμβόλαιο με το Ισραήλ! Μέχρι και ένα πεντάχρονο καταλαβαίνει ότι δεν θα πας στους έλληνες χριστιανούς να τους την πέσεις για την Τστσενία επειδή “οι Χριστιανοί σφάζουν Μουσουλμάνους”. Κανένας δεν θα πάει να την πέσει σε έναν έλληνα Μουσουλμάνο να του φωνάζει ότι έδιωξε τους χριστιανούς από τη Μοσούλη. Οι έλληνες Εβραίοι έχουν το μοναδικό προνόμιο να κατηγορούνται για κάτι που γίνεται… σε μια ξένη χώρα!!!

Η διαστρέβλωση αυτή της λογικής γίνεται σε τρία βήματα. Ένα έξοχο παράδειγμα καταπάτησης της λογικής ήταν ένα πρόσφατο άρθρο για τον Σιωνισμό στον Παραλληλογράφο.

  1. Το πρώτο βήμα, είναι το λεγόμενο “strawman argument”. Ο συγγραφέας παρουσιάζει μια καρικατούρα του Σιωνισμού (strawman), εκτός του ιστορικού συγκείμενου. Φτιάχνει έναν Σιωνισμό όπως τον βολεύει, και αντί να συζητήσει τον πραγματικό Σιωνισμό, επιτίθεται εναντίων της προσωπικής του εκδοχής του Σιωνισμού, η οποία―καθόλου τυχαία―έχει φροντίσει να έχει μόνο αρνητικές πλευρές. Έτσι, ο Σιωνισμός παρουσιάζεται ως “ο Εβραϊκός εθνικισμός”, ταυτίζοντας με αυτόν τον τρόπο Εβραίους, Σιωνιστές, και Ισραήλ. Ούτε κουβέντα για το ότι η απήχηση του Σιωνισμού του ’20-’30 έφτασε με το ζόρι στο 20% των Εβραίων, όπως αναφέρει και ο Χομπσμπάουμ (που σίγουρα μόνο Εβραϊκή προπαγάνδα δεν κάνει) και όπως ξέρουμε από το ξεχωριστό εβραϊκό ψηφοδέλτιο του Βενιζέλου, όπου το ΣΕΚΕ του Μπεναρόγια έβγαλε διπλάσιους αντιπροσώπους από την “Εβραϊκή Ένωση”. Ή το ακόμα πιο απλό, ότι υπάρχουν περίπου 20εκ Εβραίοι στον πλανήτη, και στο Ισραήλ ζουν οι 5εκ. Άρα, μπορείς να πεις ότι “ο Σιωνισμός είναι ο Εβραϊκός εθνικισμός” χωρίς να πεις ταυτόχρονα ότι, εκ του αποτελέσματος, οι Εβραίοι δεν αποδείχτηκαν και πολύ εθνικιστές (περίπου 1/4 στο Ισραήλ); Μισή αλήθεια = ψέμμα.
  2. Το δεύτερο βήμα είναι η “ταμπέλα”. Π.χ. πάλι στο κείμενο του Παραλληλογράφου, ειδικά στα σχόλια, ή σε ένα άλλο του ΚΑΡ, λένε ότι οι Ισραηλινοί είναι κακοί Σιωνιστές εθνικιστές, και γιατί να έφευγαν από την Ευρώπη, κλπ. Αν αρθρώσεις αντίλογο, ακόμα κι αν έχεις απορίες, είσαι πράκτορας, σε πληρώνει η Μοσσάντ, και άλλα ωραία. Και εδώ δεν είναι το πρόβλημα κάποια ενοχλητική διαστρέβλωση της λογικής που προσβάλλει την αισθητική μας. Δεν είναι πρόβλημα ότι το παίρνουμε προσωπικά “α, με είπε πράκτορα”. Είναι το πρόβλημα ότι το ελληνορθόδοξο φαντασιακό διατρέχει ολόκληρη τη λογική της ταμπέλας, και σκοτώνει οποιονδήποτε πιθανό διάλογο. Αν απαντήσεις στο γιατί να έφευγαν οι Εβραίοι από την Ευρώπη ότι “δεν έφυγαν γενικά κι αόριστα, συγκεκριμένα οι παππούδες σας τους έδιωξαν απειλώντας τους ότι θα τους κάψουν στους φούρνους από τα σπίτια τους που καταπάτησαν“, είσαι πράκτορας του Ισραήλ! Καμμία αναγνώριση της προβληματικής σχετικά με την ιστορία της ίδιας της ελλάδας, και τη σχέση του ελληνικού αντισημιτισμού με τη μετανάστευση στην Παλαιστίνη. Αν ρωτήσεις γιατί ο Μπεναρόγια, χρόνια στο διεθνιστικό κίνημα και ο οποίος κατέβαζε ψηφοδέλτιο ενάντιο προς το σιωνιστικό κόμμα, αναγκάστηκε να αφήσει την ελλάδα για το Ισραήλ, δεν αναδεικνύεις ότι το Ισραήλ είναι ένα καταφύγιο από το Ολοκαύτωμα και όχι το Judenstadt του Herzl, αλλά σε πληρώνει ο Σόρος σε σέκελ! Οπότε δεν γίνεται κανένας διάλογος και δεν μπορείς να θέσεις το ερώτημα “εσύ τι θα έκανες“, εφόσον ο άλλος, α λα Μπουμπούκος, έχει κατεβάσει ρολά και σου επιτίθεται όχι με επιχειρήματα, αλλά για το τι (νομίζει ότι) είσαι.
  3. Το τρίτο βήμα ποικίλει, και μπορεί να είναι ένα μαζικό πέσιμο με σχόλια οπότε εκ των πραγμάτων να θες 5 χρόνια να απαντήσεις στα πάντα άρα δεν απαντάς καθόλου, ή μπορεί να είναι επίκληση στο συναίσθημα, άποψη χωρίς δεδομένα ή στρεβλά δεδομένα, ή αυτο-εκπληρούμενες προφητείες τύπου: “οι Εβραίοι μας μισούν και δεν θέλουν να κάνουν οι Παλαιστίνιοι κράτος” ―Εμ, ξέρεις είμαι Εβραία και δεν σε μισώ και αν θέλουν κράτος οι Παλαιστίνιοι ας κάνουν ό,τι θέλουν γιατί δεν είμαι Ισραηλινή και δεν έχω ντε και καλά γνώμη, “α, μου πας κόντρα γιατί είσαι Εβραία και μας μισείς και έχεις κόμπλεξ ταυτότητας”. Γενικά, το “μόνος φρονείν“, που θα έλεγε κι ο Καστοριάδης.

SorosShekelFunny

Με την ίδια ευκολία που οι έλληνες πετούσαν λέξεις όπως “φασισμός” και “χούντα” για το παραμικρό μέχρι που έσκασε ο φασισμός μπροστά τους και δεν είχαν πλέον τι να πουν, έτσι και τώρα εύκολα και απαίδευτα πετάνε δεξιά και αριστερά “γενοκτονίες” και “ολοκαυτώματα”, αλλά μόνο για τη χώρα που αγαπάνε να μισούν. Αν οι ίδιοι οι έλληνες γίνονται, σύμφωνα με τα κριτήρια που βάζουν για τη Γάζα, γενοκτόνοι στο Αιγαίο, τηρούν για αυτό σιγή ιχθύος.

ελλάδα σκάσε! ο αντιρατσισμός θα γίνει από ομάδες μεταναστών, ή δεν θα είναι αντιρατσισμός!

Αναλαμπές στο σκοτάδι:
Από τη φρίκη του Ολοκαυτώματος στο Κράτος του Ισραήλ: Μια κριτική στα πρόσωπα του Αντισημιτισμού

Οι δικοί μας Παλαιστίνιοι

Η δική μας επέτειος της 25ης Μαρτίου

Ανοιχτό γράμμα προς τον “χώρο”. Μια κοινωνική προσφορά του Spilt Milk:

Η δική μας επέτειος της 25ης Μαρτίου δεν είναι εθνική γιορτή, δεν είναι θρησκευτική γιορτή, δεν είναι η αποκατάσταση της αστικής ολιγαρχίας, αλλά μια μαύρη επέτειος μνήμης. Ήταν 25η Μαρτίου του 1944 όταν οι Γερμανοί ξεκίνησαν τη μεταφορά 1870 Γιαννιωτών Εβραίων από τα Γιάννενα στο Άουσβιτς.

Η πλειοψηφία από τους Γιαννιώτες Εβραίους ήταν Ρωμανιώτες, χωρίς να λείπουν οι λίγοι Σεφαρδίτες. Από τους 1950 Εβραίους των Ιωαννίνων οι 1870 κατέληξαν στα στρατόπεδα εξόντωσης των Γερμανών και επέζησαν του Ολοκαυτώματος οι 181 (112 επέζησαν του Άουσβιτς, 69 είχαν πάει αντάρτες στο βουνό). 164 γύρισαν στα Γιάννενα.

Οι Γερμανοί προφανώς φέρουν την κύρια ευθύνη για το Άουσβιτς. Δεν μπορεί όμως να περνά απαρατήρητο και συστηματικά να αποσιωπάται η σύμφωνη γνώμη του ελληνορθόδοξου όχλου με τις πράξεις των Γερμανών.

«Οταν μας έβγαζαν από τα σπίτια μας και μας έσερναν στους δρόμους για να μας πάνε στην Γερμανία, δεν τράβηξε κανένας γείτονας ούτε το κουρτινάκι για να δει τι γίνεται…», σημειώνει η Γιαννώτισσα Εσθήρ Κοέν.

Φυσικά ο όχλος του ελληνορθόδοξου βούρκου, το λούμπεν ελληναριάτο, έχει τις δικαιολογίες έτοιμες. Φτώχεια, Κατοχή, εδώ δεν μπορούσες να σώσεις το τομάρι σου θα έτρεχες για τον διπλανο σου; Σωστά, άρα όταν σταματούσε η Κατοχή θα έτρεχες για τον διπλανό σου, έτσι δεν είναι; Έλα όμως που δεν έγιναν έτσι τα πράγματα. Ένα από τα πολλά παραδείγματα προέρχεται πάλι από τη μαρτυρία της κυρίας Εσθήρ όταν εκείνη επέζησε του Άουσβιτς και γύρισε στο σπίτι της στα Γιάννενα:

«Χτύπησα την πόρτα και άνοιξε ένας άγνωστος. “Τι θέλετε”, με ρώτησε; “Εδώ είναι το σπίτι μου”, του είπα. “Θυμάσαι αν είχε φούρνο το σπίτι;”, είπε. “Ναι, βέβαια ψήναμε το ψωμί και ωραίες πίτες”, συνέχισα όλο χαρά. “Ε, λοιπόν, εξαφανίσου. Γλίτωσες από τους φούρνους στη Γερμανία, θα σε ψήσω εδώ στον φούρνο του σπιτιού σου”, άκουσα με φρίκη να μου λέει».

Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η συμπεριφορά αυτή διέτρεχε όλο το λούμπεν ελληναριάτο, δεξιά και αριστερά. Εκτός από το εβραϊκό τάγμα του ΕΛΑΣ (το Λεχί) που αποτελούταν κυρίως από βετεράνους των συνταγμάτων Κοέν* του μετώπου της Αλβανίας, δεν έγινε γνωστή κάποια άλλη ενέργεια του ΕΑΜ ή άλλης ομάδας να βοηθήσει τον ελληνικό Εβραϊσμό. Σποραδικές ενέργειες τύπου Ζάκυνθου προέρχονταν μάλλον από προσωπική πρωτοβουλία, τουλάχιστον όλα προς τα εκεί δείχνουν.

Η αντίδραση των ελληνορθόδοξων στην επιστροφή των ελάχιστων επιζόντων ήταν τόσο μεγάλη, η κωλυσιεργία και το λάδωμα στην Επιτροπή Διαχείρισης Ισραηλιτικών Περιουσιών τόσο σκανδαλώδης, που ακόμα και πρωτεργάτες του Διεθνισμού στην ελλάδα όπως ο Αβραάμ Μπεναρόγια, που αντιτίθετο στο Σιωνιστικό πρότζεκτ για χρόνια πριν τον Β’ ΠΠ, μετά την επιστροφή του στη Θεσσαλονίκη από τα στρατόπεδα θανάτου και τη δυσκολία του να ξαναξεκινήσει μια καινούρια ζωή στην πόλη του, τελικά έφυγε για το Ισραήλ. Και αυτά δεν τα λαμβάνουν ποτέ υπ’ όψιν τους οι παλαιστινιολόγοι της ελληναριστεράς/ελληναναρχίας όταν μιλάνε για αφηρημένες έννοιες του μεσανατολικού, έιτε με ανοιχτά αντισημιτικές εκφράσεις, είτε με λανθάνουσες . Όπως το θέτει η Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου:

Επιπλέον, κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι το εξής: Tα θύματα αυτής της γενοκτονίας δεν ήσαν μόνο θύματα ενός πολέμου, αλλά ήσαν θύματα του αντισημιτισμού αιώνων, τροφοδοτημένου από τις προκαταλήψεις και τα αρνητικά στερεότυπα για τους Εβραίους, που διαδόθηκαν από την προφορική και γραπτή παράδοση, και από κάθε είδους κείμενα και έντυπα.

Το λούμπεν ελληναριάτο παραμένει αντισημιτικό όσο δεν ανοίγει τα μάτια του να δεί τη μοναδικότητα του Ολοκαυτώματος.

Όμως η διαφορά ανάμεσα στα εγκλήματα πολέμου και στη γενοκτονία κατά των Εβραίων από τους ναζί είναι κεφαλαιώδης, διότι η γενοκτονία στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν περιοριζόταν σε εκτελέσεις άμαχου πληθυσμού, θανάτους από λιμοκτονία κλπ, αλλά αποτελούσε ένα πρόγραμμα ολοκληρωτικής εξαφάνισης μιας εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας. Για να εξολοθρευτεί μια ανθρώπινη ομάδα, πρέπει ο δράστης να καταστρέψει την ικανότητά της να αναπαραχθεί βιολογικά και πολιτισμικά. Δεν αρκεί να σκοτώσει τους ηλικιωμένους, τις εγκύους, τα παιδιά και τα νεογέννητα, ή να στειρώσει τις γυναίκες. Πρέπει ο δράστης να εμποδίσει την αναμετάδοση, να σβήσει τα ίχνη της. Πρέπει να κουρελιάσει τον ανθρώπινο ιστό των σχέσεων που συνδέουν τα μέλη μιας οικογένειας, μιας κοινότητας, και πρώτα απ’ όλα να καταστρέψει τον πρώτο ανθρώπινο δεσμό, αυτόν που δημιουργείται ανάμεσα στη μητέρα και στο παιδί. Kαι, τα πρώτα θύματα ήσαν τα παιδιά. Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, αλλά τα παιδιά που υπήρξαν θύματα της γενοκτονίας των ναζί εναντίον των Eβραίων ανέρχονται σε 1.800.000. Από τη Θεσσαλονίκη, όπως έδειξε η αγαπητή φίλη και ερευνήτρια Λέλα Σαλέμ, οδηγήθηκαν στον θάνατο 15.000 παιδιά. (Ο.π.)

Επιτέλους, θα πρέπει ο “χώρος” να αντιληφθεί δυο πράγματα. Δεν περιμένουμε να γίνουν όλοι οι ελληναριστεροί/ελληναναρχικοί εχθροί του λαού όπως εμείς μέσα σε μια μέρα. Όμως, αν ακόμα πιστεύουν στον τίμιο πλην παραπλανημένο λαό, θα πρέπει να λύσουν την αντίφαση που κρύβουν μέσα τους: πώς γίνεται ο λαός τους να είναι τόσο άγιος και καλός και έτοιμος να κυβερνήσει αρκεί να “επαναστατήσει”, και απ’ την άλλη να είναι τόσο στόκος ώστε να καταπίνει αμάσητη την κάθε ναζιστική προπαγάνδα;

Ο “χώρος” συντηρεί αυτή την αντίφαση γιατί είναι ο ίδιος επιφανειακός. Σύμφωνα με το μεγαλύτερο κομμάτι του, φασίστας είναι αυτός που φορά μπλουζάκι ΧΑ, ενώ αν κάποιος έχει τις ίδιες ιδέες αλλά ψηφίζει την πασοκάρα, τότε είναι παραπλανημένος. Αηδίες. Σίγουρα τα ΜΜΕ παραπλανούν.

Κατά την κυρία Μπενβενίστε, «Την ίδια ανευθυνότητα πέραν της διαχείρισης των ναζιστικών και παραναζιστικών μορφωμάτων επέδειξαν συχνά οι άνθρωποι των ΜΜΕ και όταν προέβαλαν ασχολίαστα τους ναζιστικούς και φυλετικούς λόγους που εξέφεραν «μη ναζιστές» για τους μετανάστες, τις οροθετικές γυναίκες κλπ. Ο διάχυτος νεοναζιστικός λόγος, η κοινότοπη νεοναζιστική νοοτροπία που εξαπλώνεται μερικές φορές ως «κοινή λογική» μπορεί να αποβούν εξίσου επικίνδυνοι με τα νεοναζιστικά κόμματα. Οι άνθρωποι των ΜΜΕ ας επωμισθούν τη ευθύνη που τους αναλογεί».

Αλλά, στα ΜΜΕ αναλογεί η ευθύνη μέχρι ενός σημείου, και μετά πρέπει να θυμόμαστε ότι βρίσκουν και τα κάνουν. Το ότι βρίσκουν και τα κάνουν δεν βγάζει τα ΜΜΕ λάδι, αλλά ούτε μας επιτρέπει να ξεχνάμε το καθημερινό φλερτ του ελληνορθόδοξου όχλου με το Ναζισμό.

Γι αυτό λοιπόν, για να ξεμπερδεύουμε με τον ναζισμό σήμερα, πρέπει να ξεμπερδεύουμε με τον αντισημιτισμό σήμερα. Δεν αρκεί ο αντικαπιταλισμός· και ο ναζισμός αντικαπιταλσιμός ήταν:

Ο σύγχρονος αντισημιτισμός, λοιπόν, αποτελεί μια εξέγερση ενάντια στην ιστορία όπως έχει θεσμιστεί από τον καπιταλισμό και όπως ο τελευταίος έχει κατανοηθεί στρεβλά ως εβραϊκή συνωμοσία. Μέσα σε ένα τέτοιο ιδεολογικό πλαίσιο, αυτή η συνωμοσία πρέπει να καταστραφεί αν υπάρχει η θέληση να σωθεί ο κόσμος.

Πρέπει λοιπόν να πάμε κόντρα στις κυρίαρχες αντικαπιταλιστικές γιαλαντζί επαναστάσεις και να κοντράρουμε τον αντισημιτισμό, όσο διαδεδομένος κι αν είναι, όσο κι αν πάμε κόντρα στον “τίμιο πλην παραπλανημένο λαο”. Αλλιώς δεν νικιέται ο ναζισμός. Γιατί ο ελληνορθόδοξος όχλος που αποτελεί το λούμπεν ελληναριάτο αξίζει να εισπράξει μόνο μίσος και οργή, ίσως και λίγη απαξιωτική απέχθεια.

ΕΛΛΑΔΑ ΣΚΑΣΕ!

ΟΜΑΔΕΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ – ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΛΟΥΜΠΕΝ ΕΛΛΗΝΑΡΙΑΤΟ

 

* Ο Αμπραβανέλ στο μπλογκ του δίνει ως συντάγματα Κοέν, αν θυμόμαστε καλά, τα μάχημα 15 και 56, αν και εμείς θα προσθέταμε στον σχηματισμό και την υποστήριξη του μηχανικού όπως το 19 π.χ. Επίσης, δεν παραμελούμε τον ρόλο των νέων που ανέβηκαν στο βουνό χωρίς να έιναι βετεράνοι, απλά οι νέοι είχαν, εκείνη την εποχή, και μια έξτρα κοινωνική πίεση να μείνουν με την οικογένεια ό,τι και αν γίνει.

Μύθοι και Πραγματικότητες για την Ουκρανία

Τώρα τελευταία γεμίσαμε Ουκρανολόγους! Όλοι ξέρουν τα πάντα! Πώς και έγινε αυτό; Μήπως διάβασαν τα ουκρανικά μπλογκς; Μήπως μίλησαν με τους Ουκρανούς τους γείτονες*; Μήπως ξενύχτησαν μπροστά από κάποιο ανεξάρτητο ειδησεογραφικό πρακτορείο;

Όχι. Η απάντηση στο γιατί όλοι αυτοί τα ξέρουν όλα, είναι γιατί είναι έλληνες. Άρα, λούμπεν. Πάμε να δούμε κάποιους μύθους που καλλιεργεί το λούμπεν ελληναριάτο, πάμε με ασκήσεις λογικής να αποδομήσουμε κάποιους, και πάμε να πούμε και κάποια δεν ξέρουμε, γιατί δεν είμαστε όλες ξερόλες σαν τα μούτρα σας.

Μύθος 1. Οι Ουκρανοί ήταν ιστορικά φασίστες.

Πραγματικότητα: Στην Ουκρανία υπάρχει όντως μεγάλη παράδοση βίας και πογκρόμ βασισμένων σε φυλετικές ή θρησκευτικές διακρίσεις. Πρωτεργάτες τέτοιων πογκρόμ για πάνω από 80 χρόνια, ειδικά κατά των Ουκρανών Εβραίων, ήταν οι έλληνες.

Μύθος 2. Οκ, αλλά είναι φασίστες τώρα.

Πραγματικότητα: Ναι, είχαν και φασίστες οι διαδηλώσεις. Αλλά είχαν και αντιφασίστες. Γιατί επιλέγεις να βλέπεις μονόπλευρα μόνο αυτό που σε βολεύει; Σε μια τέτοια κινητοποίηση που ήταν η (πρώην) κυβέρνηση εναντίων όλων, δεν είναι λογικό μέσα στους όλους εκτός της κυβέρνησης να συμμετέχουν και οι ακροδεξιοί και η αντίφα;

Μύθος 3. Τους Ουκρανούς φασίστες τους έβαλε η Δύση.

Πραγματικότητα: Γιατί αμέσως πας στις συνωμοσίες ότι κάποιος τους έβαλε; Έχεις μείνει στο ’70, και λες βλακείες. Δηλαδή για να καταλάβουμε, εσένα σε ενοχλεί ο αγκυλωτός σταυρός και το “Ουκρανία, θρησκεία, οικογένεια”, και πολύ καλά κάνει, αλλά δεν σε ενοχλεί το ίδιο ο δικέφαλος αετός και το “Ρωσία, θρησκεία, οικογένεια”; Γιατί στη μία περίπτωση το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” είναι κακό ένω στην άλλη είναι… τι; Που μας βγήκαν όλα τα σταλινομούστακα στη φόρα και της αριστεράς και της αναρχίας και μας μιλάνε για την καλή μάδερ ρούσια. Ρε είστε με τα καλά σας;!

Αλλά τα ίδια και όταν σκότωσαν τον Λουκμάν στην Αθήνα, που ψαχνόσασταν να δείτε αν ο δράστης φορούσε μπλουζάκι ΧΑ για να πείτε αν είναι φασίστας. Λες και δεν έφτανε το ότι χτύπησε έναν πρόσφυγα στην ψύχρα και τον σκότωσε, τα μπλουζάκια σας μάραναν…

Μύθος 4: Οι μισοί ουκρανοί είναι ρώσοι.

Πραγματικότητα: Τα σταλινομούστακα και οι αναρχοαπόγονοί τους, έδωσαν ρεσιτάλ όταν άρχισαν να μας λένε ότι καλά έκανε η Ρωσία και μπούκαρε στην Ουκρανία γιατί έτσι λέει προστατεύει τους “ρώσους ουκρανούς”. Εκτός του ότι το “ρώσος ουκρανός” είναι τόσο αστείο σαν το “σουβλάκι καλαμάκι”, δείχνει και τη σύγχηση που επικρατεί με τη γλώσσα και την εθνική ταυτότητα. Επειδή λέει μιλάνε ρώσικα κάποιοι ουκρανοι, είναι ρώσοι!!!!!

Δηλαδή για να καταλάβουμε: αν η Ισπανία στείλει στρατό στα Φόκλαντς για προστατέψει τους ισπανόφωνους από το ΗΒ τότε είναι ιμπεριαλισμός, ενώ αν κάνει η Ρωσία το αντίστοιχο είναι Τετάρτη; Οι Αργεντίνοι μιλάνε ισπανικά λόγω ισπανικού επεκτατισμού ενώ οι Ουκρανοί μιλάνε ρώσικα επειδή έπεσαν τα ρώσικα απ’τον ουρανό;

Ξεκόλλα: οι εθνικές ταυτότητες είναι φαντασιακές—ό,τι δηλώσει ο καθένας, είναι.

Μύθος 5: Αν είστε κατά της ρωσικής εισβολής είστε τσιράκια του ΝΑΤΟ.

Πραγματικότητα: Είσαι ο λούμπεν άρχοντας της έλλειψης λογικής. Άλλα μέτρα και σταθμά έχεις για τη Ρωσία και άλλα για το ΝΑΤΟ, έτσι; Δηλαδή η ρωσική επέμβαση είναι προστασία κατά κάποιον τρόπο; Έτσι, επειδή το είπε ο Πούτιν; Τόσο σταλινομούστακο πια;

Όλες οι ξένες επεμβάσεις είναι ξένες. Έλεος πια.

Και πες μου, δεν σε τρομάζει που έχεις τόσο ίδια άποψη με τη ΧΑ;

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=HY12ab_z988[/youtube]

Και οι πιο χιψστεροψαγμένοι αριστεραναρχικοί επαναστάτες, μάθατε ότι η αντιπολίτευση ήταν ενάντια στις Εβραϊκές κοινότητες της Ουκρανίας και έιπατε για μια φορά να κατηγορήσετε τη Δύση ότι σιγοντάρει αντισημίτες. Αλλά εμείς ξέρουμε ότι δεν σας καίγεται καρφί για τον αντισημιτισμό, τον οποίο κιόλας τον κουβαλάτε μέσα σας. Απόδειξη ότι όταν άρχισαν οι αντισημιτικές επιθέσεις στην Κριμαία κάτω από ρωσική ένοπλη στρατιωτική Κατοχή, δεν είπατε τίποτα.

Όσο για το αν είμαστε αντίθετες με τη ρωσική επέμβαση, φυσικά και είμαστε αντίθετες! Από πού προκύπτει ότι αν διαφωνείς με τους Ρώσους είσαι τσιράκι του ΝΑΤΟ; Τόση έλλειψη φαντασίας που ποτέ δεν σκεφτήκατε ότι μπορούμε να είμαστε αντίθετες με τη Ρωσία και με το ΝΑΤΟ;

Το ΝΑΤΟ δεν την έχει πέσει σε καμμια Ουκρανία ακόμα, δεν ξέρουμε αν θα το κάνει, και απ’ό,τι βλέπουμε απ τα ξένα ΜΜΕ, μάλλον ούτε το ίδιο δεν ξέρει ακόμα τι θα κάνει. Επειδή λέμε ότι δεν ξέρουμε τι έχει σκοπό να κάνει το ΝΑΤΟ σημαίνει ότι μας έσκασε ο Σόρος μια σακούλα σέκελ; Η Ρωσία έκανε ντου, τη Ρωσία θα σχολιάσουμε. Είναι βαρετό πλέον αυτό το άθλιο πανηγύρι να την πέφτει η Ρωσία στην Ουκρανία, και να φταίει το ΝΑΤΟ, ή να μην μπαλώνει ο βλαχοδήμαρχος τις τρύπες στους δρόμους και να φταίει ο Ομπάμα.

Μύθος 6: “Όπως μας παράτησε το ΝΑΤΟ στην Κύπρο”.

Πραγματικότητα: Έχουμε γράψει και παλιότερα για τους δημοσιογραφίσκους του Κυπριακού. Σύντομα, εθνίκια δημοσιογραφίσκοι με “φιλολαϊκό προφίλ” κρύβουν ότι οι χούντες της ελλάδας και της Τουρκίας ήταν υπέρ της “εθνικής καθαρότητας” και συμφώνησαν να διχοτομήσουν την Κύπρο. Μπες στα Wikileaks να τα δεις και μόνος σου, όλα εκεί είναι. Οπότε μη μου λες για αμερικανοκίνητες επεμβάσεις, γιατί μια χαρά ιδέα του Ιωαννίδη ήταν η διχοτόμηση. Οι αμερικανικές πρεσβείες ελλάδας και Κύπρου έδωσαν προειδοποιήσεις στον Ιωαννίδη αλλά αυτός συνέχισε το σχέδιο που έκανε με τη τουρκική χούντα (πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και τουρκική εισβολή).

Οπότε αν δεν ξέρετε τουλάχιστον μη μιλάτε! Ή, καλύτερα, πάτε στα Wikileaks και διαβάστε τα μόνες σας, δεν θα σας τα λέμε ένα ένα εμείς, έχετε και δικό σας μυαλό, κάντε κάτι με αυτό.

Μύθος 7: Οι ουκρανές είναι πόρνες.

Πραγματικότητα: Οι έλληνες είναι μαλάκες. ΕΛΛΑΔΑ ΣΚΑΣΕ!

* Πώς να τους μιλήσουν, τους λένε όλους μαζεμένους “Ρωσοπόντιους” και ούτε ενδιαφέρονται να μάθουν αν είναι Ουκρανοί αφού.

Ένα “και” διαφορά

Είχαμε γράψει πριν χρόνια ένα κείμενο για τους πνιγμούς στο Αιγαίο. Είχαμε κάνει τη σύνδεση μεταξύ ντεμέκ “αγωνιστών”, του πόσο λίγο τους νοιάζει στην πραγματικότητα η θέση του πρόσφυγα και του Άλλου στην κοινωνία, ενώ συνωμοσίες ιμπεριαλιστικού χαρακτήρα και δη αντισημιτικού παραμένουν δημοφιλέστατες.

Αντίστοιχη περίπτωση έσκασε και τώρα, που συνέπεσε ο θάνατος του Σαρόν και τα γεγονότα στο Φαρμακονήσι. Και φυσικά όπως πάντα, δεν θα ασχοληθούμε εδώ με τον κάθε Σαρόν και με το ποιόν του, αλλά με το πώς βλέπει μονόπλευρα την πραγματικότητα το λούμπεν ελληναριάτο. Ψοφάει που λες ο Σαρόν, και αρχίζουν στα μπλογκ του ελληνορθόδοξου αριστεροεπαναστάτη τα τύμπανα του πολέμου: “φονιάς των λαών” λέει ο ένας, “υπεύθυνος για τη γενοκτονία στη Σάμπρα και Σατίλα” λέει ο άλλος, και αντιγράφουν οι υπόλοιποι στα μπλογκ τους. Και δεν κάνουν τον κόπο να ανοίξουν ούτε καν μια γαμημένη Γουικιπίντια—πόσω μάλλον τίποτα πιο ολοκληρωμένο—για να δουν τι έγινε στη γαμημένη τη Σάμπρα και Σατίλα. Πώς δηλαδή ξεκίνησε ο Λιβανέζικος εμφύλιος το 1975 και κράτησε μέχρι περίπου το 1990, ποιοι ήταν οι Φαλαγγίτες (σύντομα, Λιβανέζοι Χριστιανοί αλλά δες και παρακάτω*), ότι η Σάμπρα και Σατίλα το ’82 ήταν εκδίκηση για το Νταμούρ, πώς στο Νταμούρ το ’76 οι Λιβανέζοι Μουσουλμάνοι σφάγιασαν χριστιανούς ως εκδίκηση για τη σφαγή στην Καραντίνα επίσης νωρίτερα το ’76 που σφαγιάστηκαν εκατέρωθεν.

Δηλαδή οι Λιβανέζοι σκοτώνονταν 15 χρόνια μεταξύ τους, γίνονταν σφαγές χιλιάδων ατόμων σε έναν εμφύλιο με πέντε αντιμαχόμενες παρατάξεις (Φαλαγγίτες, Μαρωνίτες, Σιίτες, Σουνίτες, Δρούζοι), επέμβηκαν η Συρία, το Ισραήλ, και ο ΟΗΕ, και το ένα περιστατικό που βρισκόταν κοντά στις ισραηλινές δυνάμεις μένει ως το μοναδικό μακελειό. Ένα περιστατικό που σίγουρα ο ισραηλινός στρατός μπορούσε να αποτρέψει αλλά δεν το προκάλεσε ο ίδιος, ένα περιστατικό με 3.000 νεκρούς σε έναν εμφύλιο με τουλάχιστον 125.000 νεκρούς, χαρακτηρίζεται ως γενοκτονία! Και ως μοναδικός φονιάς από έναν δεκαπεντάχρονο εμφύλιο καταγράφεται όχι ο φονιάς των λαών Φαλαγγίτης, όχι ο φονιάς των λαών Σιίτης, όχι ο φονιάς των λαών Σύρος, αλλά αποκλειστικά και μόνο ο Σαρόν**. Μπράβο ελληνόπουλό μας, γι αυτό θα σε λέμε μια ζωή λούμπεν ελληναριάτο. Ποιος έχασε τη λογική να τη βρεις εσύ.

Επίσης, οι 3.000 νεκροί στη νότια Βηρυτό θα στριφογυρίζουν στους τάφους τους, μαζί με τους 120.000 άλλους νεκρούς του λιβανέζικου εμφυλίου. Έχεις αφήσει δίπλα σου εδώ και δεκαετίες να πνίγεται τόσος κόσμος στο Αιγαίο, πολλούς περισσότερους από όσους σκοτώθηκαν στη Σάμπρα και στη Σατίλα, αλλά στο μυαλό σου ο Πάκης Παυλόπουλος, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ή ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, δεν είναι το ίδιο με τον Σαρόν.

Γιατί; Γιατί δεν θα γεμίσετε τα μπλογκ σας όταν ψοφήσουν οι παραπάνω με τσιτάτα όπως “φονιάδες των λαών” και “υπεύθυνοι για τη γενοκτονία στο Αιγαίο”; Και επειδή οι πολιτικοί είναι ένα παράδειγμα, και δεν πρέπει να εστιάζουμε εκεί, ας πάμε στα πρακτικά. Ακούστηκε στην πορεία για το Φαρμακονήσι στην Αθήνα το εξής σύνθημα:

“Τα σύνορα γεμίσανε κορμιά μεταναστών, είναι και οι έλληνες φονιάδες των λαών“.

Και λέμε εντάξει, ούτε μετά από όσα έγιναν δεν υπάρχει καν λίγη τσίπα από το λούμπεν ελληναριάτο. Οι ομάδες που ασχολούνται στα νησιά με τους πρόσφυγες παραμένουν απελπιστικά μόνες, εκλιπαρούν εδώ και τουλάχιστον 10 χρόνια για βοήθεια, αλλά βλέπεις κανένας στολίσκος δεν πάει κατά εκεί. Στις ομάδες των μεγάλων πόλεων ούτε που έχετε τον νου σας να κάνετε κάτι με τους πρόσφυγες, αλλά ακόμα κάνετε κάτι αηδίες φεστιβάλ για τους πρόσφυγες, κομματικοποιείτε κοινωνικά κέντρα και ιατρεία με σκοπό να εξυπηρετούνται περισσότεροι έλληνες, και μετά έχετε μούτρα να λέτε ότι και οι έλληνες είναι φονιάδες των λαών.

Δηλαδή ποιοι άλλοι είναι φονιάδες των λαών και εσύ μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό; Αντί να κοιτάς τον ρατσιστικό και πατριαρχικό βόθρο της κοινωνίας δίπλα σου και να βοηθήσεις τον άνθρωπο με σάρκα και οστά στην πραγματική ζωή δίπλα σου, αναμασάς ακόμα και τώρα έμμεσα και ύπουλα ότι “ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός”. Δεν τολμάς να πεις

Φονιάδες των Λαών Έλληνες!

αλλά βάζεις ένα “και” για να μιλάμε στο ιδεολογικό επίπεδο των -ισμών και να παρουσιάσεις την ελλάδα ως ένα μικρό κομμάτι μιας μεγαλύτερης συμπεριφοράς, άρα όχι και τόσο χάλια, στην τελική. Δηλαδή, λούμπεν σε όλο το μεγαλείο. Όσο δεν κάνετε στην πράξη τίποτα, απλά ΣΚΑΣΤΕ!

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=PpZierI8l_g[/youtube]

Τουλάχιστον, τελευταία είδαμε και καλά πράγματα να γίνονται.

http://poustiriot.blogspot.gr/

http://poustiriot.blogspot.gr/

* Ο Φαλαγγισμός ήταν η ιδεολογία του πρώτου ισπανού δικτάτορα Πρίμο ντε Ριβέρα, ιδεολογικού προγόνου του Φράνκο. Εκτός ισπανίας είχε επιρροή μόνο στο λίβανο.

** Λέμε ότι εδώ δεν ασχολούμαστε με το ποιόν του Σαρόν, αλλά με το τι λέτε οι ελληναράδες γι αυτόν. Αλλά επειδή πολλοί είστε και έξτρα ηλίθιοι και κουτοπόνηροι, για τον Σαρόν απλά θα πούμε ότι για την ευθύνη του στα γεγονότα ασχολήθηκαν τα δικαστήρια, και αποφάνθηκαν για το μέτρο της ευθύνης του. Θα θέλαμε να ξέρουμε τις δικαστικές αποφάσεις και για τους υπόλοιπους σφαγείς του εμφυλίου—α ναι, κόιτα να δεις, δεν υπάρχουν τέτοιες! Τι σύμπτωση!

Όλοι στα δικαστήρια την τρίτη 3 Σεπτέμβρη στην δίκη του Σάββα Μιχαήλ

αναδημοσίευση από grassrootreuter

Ο Σάββας Μιχαήλ είναι γνωστός εβραίος διανοούμενος της αριστεράς και γιαυτό ακριβώς διώκεται από τους φασίστες. Την τρίτη 3 Σεπτέμβρη νωρίς το πρωί, καλώ τους φίλους αυτού του μπλογκ να παρερευθούν στο Πρώτο Mονομελές Πλημμελειοδικείο Aθηνών, σε ένδειξη συμπαράστασης και διαμαρτυρίας για την μύνηση που κατέθεσαν  οι φασίστες της χρυσής αυγής (Hλ. Παναγιώταρος, Θέμις Σκορδέλη κ.ά.) με κατηγορούμενους τον πρώην Πρύτανη του EMΠ κ. Kων/νο Mουτζούρη και τον Σάββα Mιχαήλ.

Δείτε την συνέντευξη τύπου για την υπόθεση εδώ

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=ANoABJBiSMs#t=788[/youtube]

http://www.youtube.com/watch?v=ANoABJBiSMs#t=788

προς μια θεωρία του λούμπεν ελληναριάτου | προλεγόμενα

ακόμα ένα, ούτως ειπείν, εισαγωγικό κείμενο, με σκοπό να δείξει καλύτερα κάποια παραδείγματα με τα οποία θα σχοληθούμε στη συνέχεια. κρίναμε αναγκαίο ένα τέτοιο κείμενο χάριν συντομίας, για να μπορούμε στη συνέχεια να αναλύσουμε κάποιες καταστάσεις χωρίς να πρέπει ντε και καλά να δείξουμε που είναι η λουμπενιά τους. δηλαδή:

η ταυτότητα του ελληναριάτου

το λούμπεν ελληναριάτο έχει δείξει πλήρη αδυναμία να αναλύσει τι είναι ταυτότητα, ποια είναι η ταυτότητα του, και τι ζόρι θα έπρεπε να τραβάει με αυτή. έχει αγκιστρωθεί με μοναδική ηλιθιότητα και λύσσα πάνω σε καθιερωμένες ταυτότητες του αριστερός/δεξιός, άντρας/γυναίκα, έλληνας/μετανάστης, νοικοκύρης/μπαχαλάκιας, αντι-αλβανός/αντι-αμερικανός. ούτε που έχει αναρωτηθεί αν οι ιδεολογίας της δεξιάς/αριστεράς που εγκαθιδρύθηκαν το 1830 έχουν ακόμα κάποια σημασία σήμερα και, αν ναι, αν ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο που να σημαίνει ότι αυτή η σημασία είναι διαφορετική από το 1830. παρωπίδες-ελληναριάτο, σημειώσατε 1.

η αδυναμία να απαρνηθεί την ταυτότητά του το ελληναριάτο σημαίνει και συνεπάγουσες πολιτικές αηδίες μιας δήθεν επαναστατικής μαγκιάς που θα εξορθολογίσει την οικονομία και μετά θα εξαφανιστούν όλα τα προβλήματα δια μαγείας. η ιστορική ανάλυση έχει πάει για βρούβες, όπως και η κοινωνική, μια που χώρες που είναι δεμένες με την ελληνική ιστορία όπως η Ισπανία ή το Ιράν απλά πέρασαν και δεν ακούμπησαν από το λούμπεν ελληναριάτο. αντιθέτως, συνεχίζει χωρίς κανένα στοιχείο να πιπιλά τις προπαγάνδες και τις συνομωσίες του περασμένου αιώνα ως παντογνώστης μου(ν)τζαχεντίν.

ιράν

άντε να πείσεις το λούμπεν ελληναριάτο ότι οι μύθοι του είναι μούφα: “η πρόβα του ψυχρού πολέμου έγινε στον ελληνικό εμφύλιο, ο οποίος υποκινήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις!”.

τον κακό σου το φλάρο, γίδι, βλάκα, έλληνα!

α) τόσες αντάρτισσες, τόσοι αντάρτες, και τόσοι ιστορικοί βεβαιώνουν ότι το κλίμα ήταν τέτοιο το 1944 που ο κόσμος έβγαινε στο βουνό έτσι κι αλλιώς, και άρα θα γινόταν/συνέχιζε ο εμφύλιος ό,τι και να αποφάσιζαν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής. αλλά εσένα, στα παπάρια σου*! σε βολεύει να φταίνει οι ξένοι, αυτούς θα κατηγορήσεις.

β) γιατί ρε γίγαντα της σκέψης οι μεγάλες δυνάμεις είχαν ήδη μοιράσει το Ιράν στα δύο και κατείχε ο καθένας από ένα κομμάτι ήδη πριν τον εμφύλιο στην ελλάδα; δεν ήταν αυτό πρόβα του ψυχρού πολέμου; τον εμφύλιο του λούμπεν ελληναριάτου περίμεναν ρε τιτανοτεράστιε;

γ) και μια που το ‘φερε η κουβέντα, πες μου γιατί η Μ.Βρετανία υποστήριζε το Τουντέχ (το Ιρανικό Κομμουνιστικό Κόμμα) και κλείσαμε. γιατί τις βλακείες που λες ότι κάνουν οι μεγάλες δυνάμεις τις λες γιατί δεν έχεις καταλάβει ότι οι κοινωνίες ορίζουν τη μοίρα τους και νομίζεις ότι μια φούχτα άνθρωποι κάθονται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και μας χειρίζονται σαν πιόνια. ζώο.

θα ακολουθήσουν σε επόμενο άρθρο τα πάντα όλα με πηγές και έγγραφα, κείμενα του Τουντέχ, του Στέητ Ντηπάρτμεντ, του Φόρεην Όφις, της Σοβιετικής πρεσβείας στην Τεχεράνη. γιατί μας πρήξατε με τις βλακείες.

ισπανία

ονειρεύεσαι κολλεκτίβες και συνελεύσεις, και έχεις κάποιους καλούς λόγους για αυτό. δεν κουνάς τον κώλο σου να κάνεις κάτι, παρά κάθεσαι και διαβάζεις βιβλία για την Ισπανία. άντε, πες δε βαριέσαι. και διαβάζεις βιβλία για την Ισπανία του πότε;;; του 1936!!!!!

μπρρράβο πανέξυπνε, η λουμπενιά σου—εν προκειμένω η lumbeñá σου—και η ελληνικούρα σου χτύπησαν κόκκινο. εμ βέβαια, τι θα διάβαζες, πώς ξεκίνησαν οι κολλεκτίβες το 1890; πώς να το διαβάσεις αυτό, αφού αν το διάβαζες αυτό θα σου ήταν χρήσιμο, και θα μάθαινες πώς να ξεκινάς κολλεκτίβες σε μια χώρα που δεν έχει, όπως τυχαίνει να είναι η ελλάδα τώρα. αντί να μάθεις αυτό, κάτσε μάθε πόσα όπλα είχαν 50 χρόνια μετά τις κολλεκτίβες οι αντάρτες σε κάθε μονάδα, βέεεβαια, θα σου χρειαστεί σίγουρα.

μετά γίνονται φάσεις όπως με τις πλατείες στη Ισπανία (15Μ) και φυσικά δεν παίρνεις γραμμή τι παίζει, γιατί δεν έχεις καμμία επαφή με την ισπανική κοινωνία και νομίζεις ότι είναι όπως η ελληνική αλλά μεταφραθμένη θτα ιθπανικά. και στήνεται συνεπώς ένα κωλοπανηγύρι τύπου ομαδική ψυχοθεραπεία στο Σύνταγμα χωρίς ουσία, μόνο για ξεγκαύλωμα και με πολύ κόσμο για να δείχνουν τα ξένα μέσα φώτοζ με μπούγιο.

γι αυτό από τις ισπανικές πλατείες ξεπήδησαν τόσα πολλά κινήματα που βοηθάνε πρακτικά τον κόσμο ενώ από τις ελληνικές πλατείες ξεπήδησε ο βούρκος της πατριωτικής μαγκιάς-κλανιάς, τίγκα στον τζάμπα αντιγερμανισμό και αντισημιτισμό. γιατί, όταν είσαι λούμπεν ελληναριάτο, ποιο είναι το σύνθημα; (πάμε όλοι μαζί;): για όλα φταίνε οι κακοί ξένοι.

ναι, ναι, θα ακολουθήσει κείμενο σχετικά.

κοινωνική ανάλυση

και εκτός της ιστορικής ανάλυσης, επίσης η κοινωνική ανάλυση έχει παέι για βρούβες. πρόσεξες τον * παραπάνω; ε λοιπόν, αυτός μπήκε για τις άλλες ταυτότητες που έχεις στο κεφάλι σου.

νομίζεις ότι έχουμε πρόβλημα σεξισμού. έτσι, γενικά κι αόριστα. γι αυτό και μιλάς για “γυναικείο ζήτημα”, “ανάποδος σεξισμός”, και τέτοιες αηδίες. γιατί το μυαλό σου φτάνει μέχρι τις στρέητ εικόνες του άντρα και της γυναίκας, και τον ρόλο που έχουν. αχ, είσαι τόσο 2 σε 1, και λούμπεν, και ελληναριάτο!!! πού να τα πεις και να σε πιστέψουν.

πρόβλημα σεξισμού θα είχαμε, αν π.χ. οι γυναίκες δεν γούσταραν τους μπάι, οι μπάι καταπίεζαν τις λεσβίες, οι άντρες τους γκέι, και οι γκέι τις γυναίκες, και οι μπάι με τους γκέι τους ασέξουαλ. δεν συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο. τι συμβαίνει;

ότι οι άντρες έχουν κατσικωθεί στο σβέρκο εμάς των υπολοίπων, αυτό συμβαίνει. και όλοι οι υπόλοιποι είμαστε κομπλέ μεταξύ μας. μόνο οι άντρες έχουν το πρόβλημα. δεν ζούμε γενικά κι αόριστα σε σεξισμό, ζούμε σε πατριαρχία.

είναι φιλολογικό το ζήτημα; έτσι απλά να ορίσουμε τις λέξεις; όχι, το ζήτημα δεν είναι πώς το ονομάζεις, είναι τι είδους πρόβλημα νομίζεις ότι έχουμε. έτσι, κερδίζεις χάισκόρ στις λίστες του λούμπεν ελληναριάτου όταν δεν αφήνεις τις κοπέλες στο στέκι να βγάλουν μπροσούρα και μάλιστα αντιδράς βίαια, ως σωστός broλετάριος. Ως σωστός τι;

Broλετάριος, ο.: άντρας (δηλαδή αρσενικός στρέητ), μέλος του λούμπεν ελληναριάτου. είναι πολύ επαναστάτης επειδή παίζει καγκελάκια, αλλά δεν έχει βοηθήσει ποτέ κανέναν πρακτικά στη ζωή του. έχει όλο θεωρίες για το τι θα γίνει σε μια αταξική κοινωνία αλλά τίποτα για το τι θα γίνει τώρα. όταν χτυπάει συντρόφισσες γιατί είναι “ανάποδες σεξίστριες”, κατά δήλωσή του, λέει “νταξ μαδερφάκι, και να πέσει καμμιά ψιλή δεν τρέχει, προετοιμασία για το ξύλο στους φασίστες κιετς,  χ0αχ0αοχαα”.

φανταστείτε τι αμηχανία θα πέσει στον “χώρο” τώρα που επίκειται ραγδαία άνοδος της αντρικής πορνείας. άντε να εξηγήσεις στο λούμπεν ελληναριάτο ότι η (επ)άνοδος της πρέζας στα μεγάλα αστικά κέντρα δεν θα έρθει χωρίς συνέπειες, και ότι λόγω κρίσης αυξανόμενο ποσοστό ανθρώπων δεν θα έχει να πουλήσει τίποτα εκτός από το κορμί του. άντε να εξηγήσεις ότι πολλοί άντρες, στρέητ αρσενικοί, που θα εκπορνευτούν θα έχουν πελάτες/βιαστές επίσης άντρες, στρέητ αρσενικούς, και ότι κανένας από τους δύο δεν θα βλέπει τον εαυτό του ως ομοφυλόφιλο. θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές. ή μάλλον πάλι, όχι…

για αποκλείστε ακόμα τα σεξουαλικά διαφορετικά άτομα και τους πρόσφυγες από τις ομάδες σας επειδή δεν θέλουν όλοι έναν μαυροκόκκινο στρατό να δούμε κάτι…