Σε αυτό το ιστολόγιο μέχρι τώρα έχουμε ασχοληθεί αποκλειστικά με παθογένειες του ελληνικού “χώρου”, και όχι με εξωτερική πολιτική/μεσανατολικό κλπ. Μεγάλο παράδειγμα τέτοιας παθογένειας είναι ο εθνικισμός που υπάρχει ακόμα στον “χώρο”, και η έκφρασή του μέσω π.χ., του αντισημιτισμού, όπως έχουμε δείξει πολλές φορές. Ειδικά η Αριστερά, ακολουθεί περισσότερο από τους αναρχικούς μια λογική “θέσης”, δηλαδή ταμπέλας: εκθειάζει την ακροδεξιά Ρωσσία, το ακροδεξιό Ιράν, την ακροδεξιά Χαμάς, όχι για τις πράξεις τους που είναι ακροδεξιές, αλλά μόνο και μόνο επειδή έχουν την ταμπέλα του αντι-αμερικάνου. Άρα και αντι-ιμπεριαλιστή, στο Αριστερό φαντασιακό. Συνεπώς μόνο και μόνο το ανήκειν στον—κατά την Αριστερά—”άξονα του καλού” σου δίνει λευκή επιταγή να σφάζεις κλπ όντας πάντα καλός, σύμφωνα με την Αριστερά.

Αυτός ο “ποπ μετα-μοντερνισμός”, δηλαδή ο άκρατος σχετικισμός που θέτει μια (ακροδεξιά) ιδεολογία ως καλή ή κακή ανάλογα με το ποιος είναι ο φορέας της (καλή Χαμάς vs κακή ΧΑ, πχ), έχει γίνει πλέον κυρίαρχη Αριστερή ιδεολογία. Αρχικά ως Βρεττανικό franchise του ΣΕΚ από το SWP, κυριάρχησε στην Ανταρσύα, στη ΛΑΕ, και σε κομμάτι του Σύριζα και των αναρχικών. Πλέον, αυτές οι ομάδες ερμηνεύουν οποιαδήποτε κριτική στη Ρωσσία το Ιράν κλπ ως καταπίεση, κυριαρχία, ιμπεριαλισμό αυτομάτως, σκοτώνοντας έτσι την επιχειρηματολογία και τον πολιτικό διάλογο. Υπερασπίζονται έτσι ομάδες με εθνικά κριτήρια, όπου όλοι οι Μεξικανοί/Παλαιστίνιοι/Ιρανοί/κλπ είναι καταπιεσμένα επαναστατικά υποκείμενα, ενώ όλοι οι Βρεττανοί/Αμερικανοί/Ισραηλινοί/Γάλλοι είναι καταπιεστές de facto, μόνο και μόνο λόγω του πού γεννήθηκαν, και όχι λόγω των πράξεών τους.

Κατά την Ανταρσύα “Αριστεροί αγωνιστές της ειρήνης”: μερικοί φασιστικοί χαιρετισμοί είναι πιο ίσοι από άλλους…

Αυτή η λογική είναι αντίθετη με τον παραδοσιακό διεθνισμό, καθώς οι καταπιεστές Μεξικάνοι/Αμερικανοί/Ισραηλινοί/Παλαιστίνιοι κλπ θα έπρεπε να μας βρίσκουν ενάντιες, και να συμπαραστεκόμαστε με τις καταπιεσμένες Μεξικάνες/Αμερικανές/Ισραηλινές/Παλαιστίνιες, και όχι βάσει εθνικών κριτηρίων. Επίσης, παραβιάζει την αρχή της ατομικής και κοινωνικής αυτονομίας, καθώς δεν θεωρεί ότι οι λαοί είναι υπεύθυνοι για τις πράξεις τους, αλλά άβουλα όντα, έρμαια μιας Ιστορίας που κινούν οι Δυτικοί “καταπιεστές”. Έτσι, έχουμε φτάσει από μια αρχική παραβίαση της αρχής της αυτονομίας, σε επίπεδα ευθέους ρατσισμού, μιας και οι Ανταρσαίοι και Σια αρνούνται να παραχωρήσουν το δικαίωμα σε έναν Ιρακινό/Σύριο/Μεξικανό/Παλαιστίνιο να έχει μυαλό και να σκέφτεται μόνος του και να έχει γίνει ρατσιστής και πατριαρχικός—αν σκέφτεται έτσι, πρέπει ντε και καλά να φταίει κάποιος άλλος, και συγκεκριμένα η Δύση, λενε—έτσι αφαιρώντας της αυτονομία του υποκειμένου και θεωρώντας οποιοδήποτε εξω-Δυτικό υποκείμενο αποκλειστικά ως ετεροθεσμισμένο σε σχέση με τη Δύση και, κατ’επέκταση, χαζό/υποδεέστερο (εξού και ο ρατσισμός). Έτσι, συνεχίζουν την παράδοση των αστών του 19ου αιώνα, των οποίων ο Οριενταλισμός εξωτικοποίησε το “διαφορετικό” της Ανατολής, και πυροδότησε τους εθνικισμούς των φιλελλήνων, νεότουρκων, κλπ.

Όλα αυτά μέχρι τώρα σωστά, αλλά γνωστά, οπότε γιατί τα λέμε εδώ; Ως disclaimer, επειδή θα ακολουθήσει μια μετάφραση κειμένων από Βρεττανικό μέσο σχετικά με την εκεί αριστερά και τον αντισημιτισμό σε σχέση με το Ισραήλ στην Αγγλία. Προφανώς δεν συμφωνούμε με όλα όσα λέγονται, και δεν είναι όλα σχετικά με τον ελλαδικό χώρο: οπότε, δεν θα τα παραθέσουμε γιατί μας ήρθε ξαφνικά να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την εξωτερική πολιτική, πόσω μάλλον με τις Αγγλο-ισραηλινές σχέσεις, αλλά γιατί υπάρχουν συγγένειες με τις θέσεις των ελαν/ελαρ και άρα είναι χρήσιμο να υπάρχουν κείμενα που δείχνουν πώς το franchise Ανταρσύα-ΣΕΚ/SWP, και αντίστοιχα Σύριζα/Labour εντέλει αφήνει χίλιους εθνικισμούς να ανθίσουν.